Topic: Aile Üyesi Kaybı ve Hayata Geri Dönmek. (Read 360 times)

@tetaeridanus hocam ve @mandown hocam başınız sağ olsun, Allah rahmet eylesin. Yattığı yer incitmesin. @ajanwalker hocam, geçmiş olsun umarım yakın zamanda babanız ve tüm hastalıkla boğuşan kişiler atlatır ve sağlıklarına kavuşurlar.

Konu ölüm olunca ne denir, nasıl aşılır bilmiyorum. Çok şükür birincil derece yakın akrabalarımdan kimseyi kaybetmedim. İkincil dereceden dedemi kaybettim ama kendisini sevmezdim. Bir bağım yoktu. O yüzden sadece ölüm ve yas dersleri kapsamında gördüklerimden hatırladığım bir bilgiyi paylaşayım.

Yas süreci Elisabeth Kubler-Ross tarafından tanımlanmış bazı aşamalardan oluşur. Bunlar : inkar, öfke, pazarlık, depresyon, kabul aşamalarıdır. Her zaman bu sıralama ile gitmese de genellikle bu aşama ile gider.

özelden mesaj attım bir bakıver
@ajanwalker geçmiş olsun.

Hocam tekrardan başınız sağolsun. Yanılmıyorsam üzerinde 3-4 yıl geçti ablanızın vefatından.
Hocam farklı şehirlerde yaşıyoruz. Kardeşim var yanında.
Dün ciğerine su dolduğu için acile götürmüş kardeşim. Bugün su alınıyor diğerinden. Ben de oldugum şehirde bir doktor tavsiye ettiler bakacağım.
Rabb'im tüm hastalara şifa versin.
@wolwoo abime ve
@tetaeridanus hocama da iyi dilekleri için teşekkür ediyorum

@ajanwalker Ablamın tedavi sürecinde kanser yayılmış akciğerlere kadar gelmişti çok zor bir dönemdi ailemin bir kısmı sağlıkçı olduğu için bize açılmayan kapı yoktu herşeyi bir şekilde gördüm İnanılmaz zor bir süreç.  Herşeye hazırlıklı olun. Ablamıın vefatı sonrasında birçok konuda travma yaşadım çok ağır gelmişti hala bu mesajı yazarken bile konusu geçtiği için nefes almakta zorlanırım.

Kemoterapiden tut her konuda olabildiğince yanında dur. Zamanını babanla geçirmeye çalış. En ihtiyacı olduğu dönem bu dönemdir. Güçlü olmalısınız.

Allah acil şifalar versin umarım tez zamanda tedavi olur

Hocam selamlar, öncelikle çok üzgünüm sizin ve babanız için; Allah'tan acil şifalar ve güzel günler diliyorum. Benim 2 hafta önce dedem rahmetli oldu ona 17 sene önce son derece akciğer kanseri tanısı koyulmuştu; heryeri gezdik dolaştık o zaman LazerKnife tedavisi gelmemişti TR'ye ABD'de vardı; şansımıza Anadolu Hastanesi o dönem getirdi bu tedaviyi; şuan sayılı hastane yapıyor, kendisine 3 ay vermişlerdi tedavi sayesinde kanserden kurtuldu, acil bir şekilde araştırmanızı öneririm. Tekrardan acınızı tahmin bile edemiyorum, Allah acil şifalar versin, dediğimi bir sordurun lütfen SGK kapsamında mı bilmiyorum ancak.

İnançlımısın bilmiyorum ancak Tanrı inancın varsa dua et, diğer taraf var ve yakınlarımız ile sadece bir süreliğine uzak kalıyoruz ben buna inanıyorum, yoksa hayat çok acımasız ne yazık ki. Allah şifa versin.

geçmiş olsun bro Allah acil şifalar versin

Hayatta ne olacağını bilemeyiz ama benim babama Eylül başında akciğer kanseri teşhisi kondu. Akıllı ilaç diye birşey varmış. Yaşı ileri olanlara ( babam 60 yaşında) SGK engel çıkartıyormuş. Dava açıyormuşsun 1 hafta 10 gün içinde sonuçlanıyor ve SGK ya ver ilacı hasta kullansın deniliyormus. ( bunu da bu süreçte öğrenmiş olduk) Dava kazanıldı ama doktoru SGK itiraz eder ve sen de ilacı alırsan sonra 125 bin TL ödemek zorunda kalırsın Mehmet abi demiş.
Bir kemoterapi daha alınacak ve sonra akıllı ilacın alınmasına karar verildi doktor tarafından.
Geçen gün doktor son evre olduğunu söylemiş babama.
Neyin ne olacağını elbette bilemeyiz ama böyle durumlarda insan kendisini ölüme ( yakınını yokluğuna)  hazırlıyormuş.
Şuan o evredeyim. Her gün arayıp sormaya çalışıyorum ve günden güne babamın erdiğini ve kanserin onu kemirdigini görebiliyorum.
Allah sevdiklerinizin acısı ile imtihan etmesin.

Konu ölüm olunca çok konuşamam ben dilim dolanır, sonrada sadece susarım. Daha dün bir arkadaşım babasının ölüm haberini aldi ne kuru kuru başın sagolsun yanındayım demek sınıyor içime ne de ne yapabilicegimi bilmiyprum ona iyi gelicek,  hiç Bi yakinimin ölümüne şahit olmadigimdan midir yoksa duygusuz Bi insan olduğumdan midir bilinmez ölüm haberi karşısında yakınımin bile haberini aldığımda ne tepki veririm hala kestiremiyorum , yerine koyamadigimdan galiba kendimi yada içten içe yerine koymaktan korktugumdan kendimi ..

Reddit'te 'last images' isimli bir subreditte denk geldim, aklıma bu konu geldi. İnsanların ölmeden önceki son fotoğrafları. En beğenilen postların linkini atıyorum: https://www.reddit.com/r/lastimages/top/

Ne hayatlar ne hikayeler var. Bebekleri ölen ve onları çok sevdiğini söyleyen insanlar bir ayrı etkiledi. İntihar eden Linkin Park solistinin önceki gün gülerek çektirdiği foto var. Çok ilginç hikayeler. Ölüm de yaşamın bir parçası.

Bütün uzay enerjiden ibaret. Biz de enerjinin bi formuyuz. Ölünce başka bi formuna geçicez. Tastamam bi yok oluş yok. Bana kalırsa kimseyi kaybetmiyoruz bu yüzden. Form değiştiriyoruz sadece. Enerji boyutundaki bi eşleşmede yakın frekanslar birbirini bulur belki. Bu dünyada olduğu gibi bi yaşam olmaz tabiiki. Ama bu dünyadaki yaşamı kim arzular zaten. Enerji dalgası olarak yakın frekanslar birbirini bulursa form değiştiren sevdiklerimizi bulabiliriz belki. Ben evrendeki enerjiye ve değişimine uyumlu bi felsefi düşünce taşıyorum. Tabiki aile bireylerimden birini kaybedersem çok üzülürüm. Ama sevdiklerimle başka bi formda tekrar buluşabileceğime inanıyorum. Siz de inanın ne kaybedersiniz ki. Pozitif olun pozitif geri dönüş alın hayattan.

Aileden birini kaybetmeyi geçtim insanın kuşu, kedisi, köpeği bile ölse unutamıyor ki. Hele dedenizle bir şeyler paylaştıysanız sizin hayatınızda bir iz bıraktıysa kaybı daha zor oluyor. Benimde dedemle anılarım daha çoktur bir çok el becerisini dedem öğrendim bu yüzden ara ara aklıma gelir hüzünlenirim gözyaşlarıma hakim olamam.

Hayatımızda birilerini kaybedeceğiz bu bir gerçek ve bu gerçekle yaşamak zorundayız naçizane tavsiyem kendinizi meşgul edecek bir şeyler bulun, sürekli düşünmek üzülmek sizinde psikolojik durumunuzun aşırı kötü olmasına sebep olabilir. Kendinize dikkat edin, başınız sağ olsun...

ilk olarak 7 yaşımda, dedemi kaybettim ondan sonra hepsi sırası ile geldi. bu yüzden kimseyle yakın arkadaş olmuyorum her ne kadar bana vefasız deseler de durum böyle. çevremde bazı kişiler var 30'lu yaşlarda ana babasını kaybetmiş o yüzden tüm karakteri değişmiş vs. lan diyorum yavşak biz neyiz, orospu çocuğu mu? ha nasıl mı hayata döndük? olm benim kafa gidik, çekerim emaneti sikerim adaleti ile yaşıyorum:)

Çok iyi söylemişsiniz hocam ağzınıza sağlık.

bir de olayın diğer yüzü var, biz hep etkilenen kişi olarak bakıyoruz oysa asıl mağdur (!) ölen zat! Tamam sen üzülüyorsun da "Adam ölmüş" o napsın?!
tüm ömrümüz boyunca yaşadıklarımızdan okuduklarımizdan izlediklerimizden etkilenip kendimize bir dünya inşa ediyoruz. seviyoruz nefret ediyoruz her birimiz kendi matrix'imizi kurguluyoruz fiziki, ruhsal ve duygusal bir imparatorluk kuruyoruz çevremizde. sonra?
mezara giriyoruz DATATATAAAA SURPRISEEE Uykudan uyanıyoruz...o uğruna savaştıkların, kendini paraladığın şeylerin çoğu önemsiz hatta aleyhine işliyor.
Ölüm güzel şey! garibin gurebanın hakkı yenenin itilip kakılanın buyur edileceği cennet bahçeleri bir yanda...zalimin, kul hakkı yiyenin caninin de azab göreceği cehennem çukuru! artık hangisi bize nasip olur bilemem...

Bugün ben de babamın mezarını ziyaret ettim. Hayatımda babamla yaşadığım zaman kadar babam olmadan da yaşamışım, yani babamı kaybettiğimizdeki yaşımın iki katı yaştayım. İnsan hiçbir zaman alışamıyor. Alışmanın bir yolu olduğunu da düşünmüyorum. Mandown hocamız duygulara tercüman olmuş. İnsanın bir parçası hep eksik kalıyor. Anne tarafında da baba tarafında da genç erkek yok. Biri vefat edince mezara hep ben giriyorum. Bir aralar bu beni çok etkilemişti. Hayatımda ilk defa ölümü deneyimlediğim de babam olmuştu ve onu da mezara ben koymuştum. Çok uzun süredir hayatın boş olduğunu düşünüyorum. Güzel ve iyi yaşamak lazım. Ben yarın ölecek olsam gram üzülmem. Yaşamak istediğim neredeyse her şeyi yaşadım. Hayat boş

Hocam öncelikle başınız sağolsun, acılar tarif edilemez acılar biliyorum; Mekanları cennet olsun. Size de geçmişler olsun diliyorum hastalığınız sebebiyle, hepimiz farklı şeylerle sınanıyoruz ne yazıkki, abla kaybı duygusu nasıldır bilmiyorum ancak tahmin bile edemiyorum. Alışamadım kısmına tamamen katılıyorum, Pandemide ilk dedemi kaybettim, son 2 ay yanına almadılar yoğun bakım sebebiyle, bende burnumdan bir ameliyat olmam gerektiği için maske takamıyordum, son 2 ay yüzünü bile görmedim. Bu sefer çok şükür son anına kadar birlikteydim, ona rağmen keşkelerim var. Morg'da onun artık burda olmadığını gördüm ve o zaman işte çoğu şey oturdu, herkesin görmesi gerektiğini düşünüyorum. Hayatımızdan teker teker büyük parçalar kopuyor ne yazıkki, sıra bir gün bize de gelicek; hiç bir şey eskisi gibi olmicak bunu da biliyorum; ancak büyüklerimiz güçlü olmamızı isterdi. Allah cidden düşmana bile yaşatmasın. Yorumunuz için teşekkürler.

Sağlıcaklar
Tetaeridanus

Anne annem ameliyattan çıkmış birkaç gün sonra seçinçten kalp krizi geçirmiş vefat etmişti, büyük babam farklı bir kanser türünden yanımda gözlerini hayata yumdu. Büyük annemde yaşılıktan vefat etti ancak hiçbiri ablam kadar koymadı

Ablamı kanser belasından kurtaramadık vefat etti 5 yılı geçtik bu süreçte hastalandım sedefimin oldugunu öğrendim ve vucudumun tamamı yatamayacak pozisyona gelecek kadar yara oldu kabuklandı kaşıdığım  yer kanıyordu kripto kafamı dağıttı zaman herşeyin cidden ilacı gibi görünsede herhangi birşeyin ilacı falan da değildir.

Film izlersiniz aklınızdadır.
Evladınız olur görmediği aklınıza gelir.
Doğum gününüzdür evde bir kişi eksiktir.

Sözde alışıyorsun hala konusu geçince nefesim kesilir. Alışamadım abi. alışamıyorsun o öyle alışabileceğin bir duygu değil.

Uzun zamandır çevremde olan cenazelere sadece anlık katılır kaçarım başından neler geçeceklerini çok iyi biliyorum

Neyse konuşmayı burada kestim.

Yaradan DÜŞMANIMA BİLE YAŞATMASIN.

En yakınlarımızı kaybetmek gerçekten de günlerimizi eskisinden farklı hissettirecek ve geride kalanlarımız için hayat devam edecek, biz de hayatı güzel yaşamaya devam etmeliyiz. Sevdiğimiz kişi tarafından terk edildiğimiz için herhangi bir aktiviteyi yapmak bir süreliğine moralinizi bozabilir ve çok tembel hissetmenize neden olabilir, ancak zaman geçtikçe her şey geçebilir.

Allah tüm büyüklerinizden razı olsun efendim

Temenniniz ve baş sağlığınız için teşekkür ederim hocam. Tahmin edebiliyorum bende çok rüya gördüm hatta dedemin ölümü öncesi 1 ay önce rüyamda ölümünü gördüm. Hayat işte bazen bu kadar anlamsız, hayattaki kinleri, düşmanlıkları, hırsları bir kenara bırakıp sevdiklerimizi öpmeli ve sarılmalıyız. Allah sıralı ve en önemlisi gecinden versin dostum. Ben bu foruma böyle bir yazı yazmak için çok tereddüt ettim ancak başkalarının yaşadıklarını dinlemek insanın yalnız hissetmesini engelliyor. Bu günlerde çok yalnız bir psikolojideyim. İnşallah çıkacağım.
Çok teşekkür ederim.

Sağlıcakla kal dostum,
Tetaeridanus✨

Aynen öyle hocam, zamanla azalıyor bende yaşadım önceki kaybımda ancak, her zaman o boşluk kalıyor; hayatın cilvesi işte ne yazıkki güzel anılara sahip olsakta herşeyin bir gün sonu geliyor. Dediklerinize katılıyorum şunu da söylemek gerekir, hırslarımız arasında her zaman aileye sevdiklerimize vakit ayırmayı unutmamalıyız; böyle durumlarda kişinin kendini izole etmesini değil, sevdiklerine daha da sıkıca sarılmasını dilerm.

Cevabınız ve temenniniz için teşekkür ederim. Size de Allah rahmet eylesin, inşallah mekanı cennet olur.

Sağlıcakla,

Tetaeridanus.

Çok doğru söylüyorsunuz hocam, Allah razı olsun bütün büyüklerimizin inşallah.

Başınız sağolsun.Dünyada insanın başına gelecek en kötü şey sevdiklerinin vefatına şahit olmaktır.O duyguyu tam olarak bilemiyorum çünkü en yakınımdan birisini henüz kaybetmedim.Elbette yaşı büyük bir kaç akrabamız vefat etti ancak duygusal bir bağ olmadığı için herhangi bir ölüm haberiyle aynı etkiyi yarattı bende, yani fark etmedi herhangi bir şey.

Ancak iş en yakınını kaybetmeye gelince, küçük kardeşimin rüyada vefat ettiğini gördüğüm gün rüyada göğsümün ortasında yanan kor ateşi düşündükçe, gerçeğinin ne kadar acıtacağını tahmin eder oldum.Kalkar kalkmaz ilk işim kardeşimi öpmek olmuştu.İşte o an geride kalan her şeyin boş olduğunu anlıyor insan…

Başınız sağolsun sevgili dostum.

Bir büyüğü kaybetmek elbette çok zor, ama zamanla azalan bir acı. Geçen sene bu zamanlar bende bir büyüğümü kaybetmiş biri olarak o gün yaşadığım duygu ile bugün yaşadığım aynı değil. O an, o süreçte insan üzüntüyü hissediyor sadece, fakat zaman geçtikte beraber geçirdiğiniz anılarınız aklınıza gelmeye başlıyor. Yad etmek dediğimiz sürece girmeye başlayınca azalıyor o acı duygusu ve ne kadar güzel bir hayat yaşadık beraber duygusu başlıyor. Bu yüzden ister istemez güzel anılara odaklanmaya başlayınca o acıda biraz diniyor. Benim böyle oldu en azından, herkesın yası kendine özel, ve belkide başkaları bu şekilde değildir, ben sadece bana nasıl oldu onu anlatmak istemiştim.

edit: allah rahmet eylesin.

Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun. İnsanda nisyan duygusu olmasa kafayı yer ama Allah nisyan ( unutkanlık) vermiş.

Çok teşekkürler hocam, sizin de büyükleriniz için aynı şekilde. Çok doğru ölüm her nefesimiz ile bizim de yaklaştığımız bir gerçek; o yüzden hayatı hırs, para dan çok sevgi üzerine döşememiz gerektiği kanaatindeyim, sonuçta diğer tarafa bizi uğurlicak şey sevgidir. Kaybettikleriniz için sizinde başınız sağolsun, temenniniz için teşekkür ederim. Sağlıcakla kalın.

Önceki yazınızı da okuyacağım, Allah gani gani rahmet eylesin vefat etmiş büyüklerinize sizin de. Çok zor bir süreç tahmin edebiliyorum; yazınızı okurken kendimi gördüm orda, morgda ben tanıma görevini yaptım, çok zor idi. Ancak insanın görevini yerine getirmesinin verdiği de bir gurur oluyor içinde. Hayatın gerçekleri bunlar, bir gün umarım siz ben ve herkes sevdikleriyle tekrar kavuşurlar. Ben o eşiği önceki dedemde uzun bir zamanda atlatmıştım ancak pazar rahmetli olan dedemle haftada 5 gün görüşür hatta cuma günü bile birlikteydim. Çok büyük bir şoka uğruyor insan, ancak zaman herşeyin ilacıdır bu konuda haklısınız. Başınız sağolsun. Güzel cevabınız için teşekkürler.

Birinci dereceden hiç yakınımı daha kaybetmedim allaha şükür ancak ikinci dereceden babanne, annenne, dede ve bir dayımı kaybettim. İçlerinde beni en çok babannemi kaybetmek etkilemişti. Diğerlerinde de ister istemez bir dünyadan soyutlanma oldu ama babannemde ayrı birşeydi. Köyümüzde defnedilecekti ve akşamdan gidip onun yaşadığı evde uyudum. Sabahta cenaze nakil aracı sabah erken saatlerde getirdi ve babam amcanlara gidiyorum uyandığında gelirsin diyerek gitti. Babam gittikten sonra tekrar uykuma daldığımda rüyamda görünce sevinçle ölmemişsin babanne diye haykırdığımı hatırlıyordum ama uyandığımda gerçek yüzüme çarptı.Herhangi birşey hissetmiyordum çünkü kabullenemiyordum öldüğünü ama çok nötrdüm herhangi bir tepki gelmiyordu içimden. Daha önceki birkaç konuda babannemin şehit annesi olduğundan bahsetmiştim. Toprağa verene kadar hiçbirşey yoktu bende hatta son kez görmek isteyenler varsa diyerek gasilhanede yüzünü açmışlardı. O an bile içimde birşeyler doluydu ama dışarıyı bırak içimde bile kendi kendime vuramıyordum.  Taki başsağlığına askerler gelene kadar. Onlar geldiğinde çay ikram ederken bana vefat eden teyzemiz sizin neyiniz oluyor diye sorduklarında ilk defa birisi bana yöneltmişti ve baba annem diye iki ayrı kelimede söylerken gözüm dolmuştu ve gidip bir köşede hüngür hüngür ağlamıştım. O an kabullenmiş olmuştum babannemi kaybettiğimi.

Misal bu kabulleniş dedemde de bu hızlı olmuştu. Defnederken mezarına girmiş kucağıma almıştım toprağa ben vermiştim. Dedem ben küçükken çok uzun boylu poslu birisiydi ama yaşlandıkça beli eğildi yani tabiri caizse boyunu posunu kaybetmişti. Ama o an kollarımda tuttuğum o koca adam dediğim an kendime kabullenmiştim. Evet unutulmuyor ya da acısı geçmiyor ama alışıyorsun zamanla bunun içinde kabullenmek gerekiyor. 2 Ay önce çok sevdiğim bir kız arkadaşım babasını kaybetti sürekli onunla konuşmak dertleşmek istedim ama kendini kapatma yoluna gitti. Babasını kaybettiği günden sonra sesini duyamadım bile yani. Bu tarz durumlarda bir eşik var ki o eşiği ne kadar hızlı atlatırsan o kadar iyi. O eşikte kabulleniş.  

Ve başınız sağolsun hocam 

Allah rahmet eylesin başınız sağ olsun.
Yakınların ölümü insanı derinden etkiliyor, bir süre olayın şokunu atlatamıyorsunuz. Ölümü yakınınızda hissediyorsunuz.
 meşhur bir deney var: karşınızdaki insana "öleceksin" dediğinizde ilk "kim ben mi" cevabı veriliyor genelde. Bu da insanın öleceğini bile bile ölümü kendinden uzak saydığı anlamına geliyor.

Merhabalar, ailenizde yakın birisini kaybettikten sonra hayata nasıl geri döndünüz?

Ne yazık ki yakın zamanda dedemi kaybettim ve cenaze işlemlerinde hep yanında oldum, gömülene kadar. Bu da cenaze sonrası herşeyin benim için dahada kötü olmasına neden oldu. Hayat devam ediyor biliyorum, ancak hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak benim için. Siz kayıp yaşadıysanız, sonrası hayata nasıl eskisi gibi geri döndünüz. Buraya böyle yazılar yazılıyormu bilmiyorum ancak sizin de yorumunuzu merak ediyorum.

Sağlıcakla Kalın.

Tetaeridanus.