Consensus en opties
Ohad Asor, 23 september 2019
In dit artikel zullen we niet ingaan op een overzicht van Tau en Agoras zoals we in de laatste drie artikelen hebben gedaan, maar we zullen ingaan op twee specifieke delen van elk: het bestuursmodel van Tau en de derivatenmarkt van Agoras.
Zoals beloofd in de vorige post, zullen we in deze post praten over wie er mag beslissen. Bedenk dat Tau een software is die effectief wordt bepaald door zijn gebruikers, dit en niets meer. Om dat te laten gebeuren, zullen gebruikers een effectieve discussie op grote schaal moeten bespreken (de alfa en het internet van talen) waarin staat wat de volgende Tau-code moet doen, en vervolgens de consensus omzetten in code (de bèta) en vervolgens het updaten van alle klanten met de laatste code. Maar welke consensus moet er worden gebruikt? Eenparigheid van stemmen, meerderheid of iets anders?
Het belangrijkste technische probleem met meerderheidsstemmen in gedecentraliseerde netwerksoftware is het onvermogen om meerdere stemmen van dezelfde persoon te detecteren. Dit kan worden omzeild als we de vereiste van decentralisatie verzachten door te eisen dat sommige mensen wat vertrouwen en stemrecht krijgen. Een voorbeeld van een protocol dat zich ergens tussen volledig gedecentraliseerd en volledig gecentraliseerd bevindt is DPOS (Delegated Proof of Stake), of zelfs macht puur door stake. Unanimiteit is ook een probleem in een gedecentraliseerde omgeving omdat een deelnemer, eerlijk of oneerlijk, kan voorkomen dat het hele netwerk consensus bereikt
Een vuistregel is om de gebruiker niet te beperken om iets te doen dat geen invloed heeft op andere gebruikers. Als een groep mensen wil dat het systeem zich op een bepaalde manier gedraagt en een andere groep wil dat het zich op een andere manier gedraagt kunnen we controleren of het mogelijk is dat de voorkeuren van beide groepen naast elkaar bestaan en krijgt elk een andere kijk op het product. We zullen dat kunnen detecteren dankzij de beslisbaarheid van de talen waarmee we werken. Maar het is inderdaad niet altijd mogelijk om de twee veranderingen naast elkaar te laten bestaan omdat ze op de basis van het systeem enige tegenstrijdigheid kunnen bevatten waardoor het systeem onverenigbaar wordt tussen de groepen.
Een manier om met dit geval om te gaan, van een meningsverschil tussen groepen die niet verenigbaar naast elkaar kunnen bestaan, is door van de groepen te eisen dat ze de hashes van hun voorstel (mining) berekenen totdat de hash klein genoeg is. Dit is het mechanisme van Bitcoin: de ketting die langer is in termen van mining-rekenkracht die erin is geïnvesteerd heeft de voorkeur van het netwerk. Er zijn veel vergelijkbare op blockchain gebaseerde algoritmen mogelijk, elk met zijn eigen voor- en nadelen. Een andere manier, die met of zonder de eerste kan samengaan, is om bepaalde gebruikers de bevoegdheid te geven om over een dergelijk geval te stemmen. Dit verzwakt de vereiste van decentralisatie ten behoeve van een manier om anders onoplosbare conflicten op te lossen.
Er kunnen veel andere manieren zijn, maar geen enkele is perfect. Het vereist daarom een discussie tussen de gebruikers waarbij de voorstellen en hun voor- en nadelen naar voren worden gebracht, en daarmee beginnen we met een door de gemeenschap gesteunde set regels. Dit gebeurt via de gecentraliseerde alfa en bèta. De gebruikers van de alfa en bèta zullen beslissen hoe de oorspronkelijke Tau eruit zou zien en hoe het een tegenstrijdigheid oplost die niet kan worden opgelost door elke groep hun clientcode te laten uitvoeren, voor het geval dat dit de clients onverenigbaar maakt.
Laten we het nu hebben over een aspect van Agoras dat we altijd hebben genoemd maar nooit echt hebben uitgelegd. Agoras zal een innovatieve derivatenmarkt aanbieden die ook de mogelijkheid biedt om risicovrije rente in deposito's te krijgen zonder enige uitgifte van nieuwe munten, of met andere woorden, zonder inflatie.
Laten we, om stap voor stap te gaan, eerst begrijpen hoe de derivatenmarkt eruit zal zien. Denk eerst eens aan een markt waarin mensen gewoon activa aan elkaar verkopen. De ledger zou dan koop- / verkooporders bevatten in de vorm "Verkoop N eenheden van activum A en koop activum B tegen prijs P". Voor derivatenmarkten is het vergelijkbaar: een regel in de ledger kan eruit zien als 'Als de marktprijs van het paar A / B over een maand onder (of boven) drempelwaarde T ligt, verkoop dan op dat moment N-eenheden van activum A en koop activum B in prijs P. Als u dit contract wilt aangaan, zal ik u een premie van R-munten betalen ". Om deze transactie te vullen moet er iemand anders zijn die de tegenovergestelde transactie plaatst: 'Als de marktprijs van het paar A / B over een maand onder (of boven) drempelwaarde T ligt, dan zal ik op dat moment N eenheden van actief A kopen en activum B in prijs P verkopen, en daarvoor heb ik een premie van -R nodig ". Merk op dat R positief of negatief kan zijn, in welk geval de zijde die dit contract aangeeft moet worden betaald om in het contract te komen.
Om een voorbeeld te geven: stel dat de BTC / USD-prijs $ 10.000 is, en beschouw het contract "Als over 2 maanden de BTC / USD-prijs minstens $ 11.000 is, dan koop ik 1 BTC van u voor $ 10.000, en om dit contract aan te gaan, betaal ik je $ 800 ". De tegenhanger van dit contract krijgt dus onmiddellijk $ 800 en is verplicht $ 1000 te betalen als de BTC / USD-prijs $ 11.000 is, en hogere bedragen als de BTC / USD-prijs nog hoger wordt. Daarvoor zullen ze een onderpand moeten vastzetten (de "marges" in alledaagse derivatenmarkten). Dergelijke contracten worden opties genoemd. Neem er notie van dat de afwikkelingsvaluta vanalles kan zijn: we hebben de koper niet nodig om daadwerkelijk 1 BTC te kopen voor $ 10.000 en het vervolgens te verkopen voor bijvoorbeeld $ 11.000 en een winst van $ 1.000 te maken. Deze schikking kan worden gedaan met een equivalent van $ 1.000. In de terminologie van de afgeleide theorie beschouwen we Amerikaanse opties dan ook eerder dan Europese opties.
Een directe moeilijkheid is de prijs van de premie (de $ 800 in het voorbeeld). Daarvoor is er een standaard, Nobelprijswinnende formule van het Black and Scholes-model. In het echte leven wijken de werkelijke premieprijzen die mensen eisen of geven voor het aangaan van een contract doorgaans af van de exacte theoretische (Black & Scholes) prijs, afhankelijk van hoe de marktdeelnemers de toekomst voorzien.
Het Black and Scholes-model biedt belangrijke informatie die verder gaat dan alleen het prijzen van een optie. Het kan de gevoeligheid van de optieprijs geven voor veranderingen in de waarde van de onderliggende waarde (de delta), en voor een aantal andere belangrijke indicatoren, "de Grieken" genaamd. Black en Scholes namen een stap voorwaarts en toonden aan dat een bepaalde combinatie van opties een risicovrije rente kan opleveren. Het is risicoloos omdat de som van de delta's van de opties nul is, vergelijkbaar met de Zero-Delta-portefeuille. Het levert ook rente op omdat bij de prijs van de optie rekening wordt gehouden met de tijdswaarde van geld: een optie voor 2 maanden vooruit moet hoger geprijsd worden dan een optie voor 1 maand vooruit, omdat de onzekerheid groter is en vanwege de kosten van kansen die worden gemaakt door een onderpand te moeten vastzetten.
Het gebruik van afgeleide markten is doorgaans tweeledig: hedging en speculatie. Veel voorkomende derivatenmarkten in de wereld worden met hefboomwerking gebruikt, en hefboomwerking is slechts een gewone term voor het aangaan van een lening waardoor zeer riskante speculaties mogelijk zijn, en dit werd breed bekritiseerd (wat betreft derivaten) omdat het de wereldeconomie in gevaar zou brengen. Daarom ondersteunt de derivatenmarkt van Agoras geen enkele vorm van hefboomwerking. De meer reële behoefte aan opties, en daarom zijn ze in de eerste plaats uitgevonden, is hedging. Stel dat we een klant hebben van een Europees bedrijf dat naar de VS exporteert zodat het EUR krijgt en de klant met USD dus de USD naar EUR moet converteren. Als de EUR / USD-ratio stijgt, kan de klant verliezen lijden. Om dat te voorkomen kan de klant zich indekken door opties te kopen op een derivatenmarkt. De opdrachtgever betaalt een premie maar verkleint het risico op valutaschommelingen. Een tegenpartij voor die optie kan een klant zijn van een bedrijf dat in USD wordt betaald, maar de klant houdt EUR aan. Om aan cryptovaluta-gerelateerde hedging-behoeften te voldoen kan als voorbeeld genomen worden dat iemand veel bitcoin-mining-hardware koopt en daarvoor in USD betaalt. De inkomsten uit mining in termen van bitcoins zijn min of meer bekend, maar als de BTC / USD-prijs daalt kan het mining-initiatief verliezen lijden. Daarom willen ze misschien een optie kopen en hun risico verkleinen.
Terugkomend op de risicovrije rente van Agoras zonder inflatie zou het antwoord op de vraag "dus waar komt het rentegeld vandaan als het niet pas wordt gedrukt?" zijn dat het afkomstig is van de afdekkingsbehoeften van de spelers in de economie. Merk op dat dit geen arbitrage is en Black & Scholes gaan er inderdaad vanuit dat de markt geen arbitragemogelijkheden heeft. De inkomsten uit een nul-deltaportefeuille weerspiegelen de tijdswaarde van geld, of met andere woorden: de beloning voor het vergrendelen van een onderpand.
We hebben een voorbeeld laten zien van een voorwaardelijke toekomstige koop- / verkooporder, maar de voorwaarden kunnen veel complexer zijn dan in het voorbeeld. Verder kunnen ze impliciet worden gegeven, bijvoorbeeld in termen van de Grieken: "Ik zou graag elke combinatie van contracten willen die me delta D en theta T opleveren, en daar betaal ik een premie P voor". Het berekenen van de theoretische prijs P voor een dergelijk contract en verder in het orderboek een combinatie vinden die de gegeven voorwaarden oplevert is geen rekenkundig triviale taak, maar het is iets dat we in Agoras zullen bereiken, althans tot een bevredigende benadering. Dit maakt portefeuillebeheer van de volgende generatie mogelijk door alleen te specificeren wat van de portefeuille wordt verlangd zonder de noodzaak om handmatig uit te splitsen naar welke derivaten u wilt aanhouden.
Het laatste dat het vermelden waard is, is het vermogen van een dergelijke derivatenmarkt om gedecentraliseerd te worden. Als er meerdere munten op dezelfde chain zijn gecodeerd dan zou het mogelijk moeten zijn om op die chain ook de koop / verkoop- en derivatenorders te coderen. Maar dit kan bijvoorbeeld geen BTC / USD ondersteunen omdat we geen on-chain quote hebben van de actuele wisselkoers. Om een dergelijke derivatenmarkt te laten werken op cryptovaluta’s met verschillende blockchains, of zelfs op financiële activa zoals aandelen op de beurs, moet een verzwakking van het decentralisatieconcept plaatsvinden. Het vereist vertrouwde entiteiten om op de blockchain te schrijven wat de marktprijs van de activa was en de bedragen tussen de partijen te vereffenen op een manier met de minste autoriteit (zoals multisig). Het bereik tussen volledige decentralisatie en volledige centralisatie is breed, en ons bovenstaande voorbeeld van DPOS is ook een voorbeeld van iets in het midden dat ook kan worden toegepast op off-chain derivaten.
Er volgt nog meer, en bedankt voor het lezen!
Topic: [ANN] IDNI: Tauchain / Agoras - Elkaar begrijpen / Kenniseconomie (Read 162 times)
March 24, 2021, 09:54:03 AM
Agoras en de economie van kennis
Ohad Asor, 1 mei 2020
In onze huidige wereld kan zelden op een directe manier geld verdiend worden met kennis. We kopen of verkopen (of prijzen) bijna nooit een stukje kennis. Het zoeken van kennis in een economische setting wordt momenteel meestal gedaan door een beroep te doen op mensen van wie we aannemen dat ze betrokken zijn in een vakgebied waar de desbetreffende kennis kan bestaan, net zoals er geen boek is voor elk afzonderlijk antwoord maar we antwoorden opzoeken in boeken die betrekking hebben op ogenschijnlijk relevante velden. Kennis is een belangrijk onderdeel van onze economie en hier zoeken we naar gevallen waarin we de kenniseconomie efficiënter en geavanceerder kunnen maken.
Het formaliseren van kennis in een machinaal toegankelijke format biedt een voordeel ten opzichte van boeken en zoekmachines: de data is geen stroom bits meer, maar de betekenis achter de bits, en daarom kunnen we inderdaad een automatische semantische opzoeking uitvoeren van kleine stukjes kennis, zelfs in een grote compilatie van publicaties. We hebben verschillende keren gesproken over hoe een gedeeld kennisbestand zal evolueren over Tau en zijn op logica gebaseerde discussies. In een kader waarin kennis voortdurend wordt geformaliseerd en gedeeld tussen gebruikers is het niet meer dan normaal om een economische infrastructuur te overwegen om alle aspecten van de economie van formele kennis te vergemakkelijken. In deze post zullen we ons concentreren op enkele aspecten van kenniseconomie in Agoras terwijl we andere overlaten aan toekomstige publicaties. Het is inderdaad tijd om over Agoras te praten, aangezien we nu beginnen met de ontwikkeling daarvan, parallel aan de voortdurende ontwikkeling van Tau.
Laten we eerst eens kijken hoe kennis wordt gegenereerd, of "gedolven". Als we kennis behandelen als iets wat verder gaat dan [natuurlijke of kunstmatige] zintuiglijke invoer kan gesteld worden dat het redeneren datgene is wat nieuwe kennis genereert uit de bestaande. Zo'n proces kan ook automatisch gebeuren. Maar hoe kunnen we dit automatische zoekproces zo sturen dat het interessante resultaten oplevert?
In het verleden spraken we over het concept van "interessante vragen". Net zoals antwoorden correct kunnen zijn of niet, kunnen op dezelfde manier vragen interessant zijn of niet, maar juistheid is voor vragen niet relevant en ongedefinieerd. We stellen dat het volgende de rol van mensen en machines in onze omgeving definieert: machines zullen nooit kunnen vertellen welke vraag interessant is aangezien dit een puur mens-natuurafhankelijk iets is. De rol van de machine is om ons te helpen onze interessante vragen te beantwoorden door automatisch het vervelende werk van redeneren uit te voeren over de kennis die we er al aan hebben toegevoegd.
Het is misschien de moeite waard om hier een opmerking over terminologie toe te voegen: met "opvragen" verwijzen we naar de vraag die we aan de machine stellen, en we verwachten dat de machine voldoende gegevens in zijn kennisbank heeft om deze vraag te beantwoorden, terwijl we met "vraag" verwijzen naar een vraag die we als "interessant" willen markeren, ervan uitgaande dat het antwoord nog onbekend is via het systeem. Zie ook voor een meer gedetailleerde discussie over vragen en antwoorden over Tau de tweede helft van het artikel ‘The Art of Self Reference’ [Engelstalig].
Kortom, vragen en antwoorden zullen een belangrijke rol spelen in discussies en kennisformalisatie over Tau, maar dit helpt ook om de economie van kennis te begrijpen. Een stukje kennis is waardevol als het interessant is, en de waarde ervan moet zowel afhangen van de mate van interesse als van de moeilijkheid om de vraag te beantwoorden. De hardheid van antwoorden is iets wat toegankelijker is voor machines, aangezien ze stappen kunnen tellen, en bovendien is er een rijke theorie over de complexiteit van verschillende redeneertaken (de zogenaamde Descriptieve Complexiteitstheorie).
Door te focussen op de economie van kennis kunnen vragen en antwoorden worden gezien als respectievelijk vraag en aanbod, hoewel dit niet het volledige plaatje beslaat en we later meer details zullen toevoegen. Gebruikers op het platform kunnen vragen als interessant markeren op dezelfde gemakkelijke, samenwerkende en natuurlijke manier die we al die tijd hebben voorgesteld: via de discussie.
Laten we ons nu eens voorstellen hoe een goed geïnformeerd persoon inkomsten kan genereren via Agoras. In brede zin kunnen gebruikers die in bepaalde vragen geïnteresseerd zijn een beloning bieden voor een antwoord. Verificatie van antwoorden kan op verschillende manieren worden gedaan. In sommige gevallen, zoals bij veelvoorkomende wiskundige vragen, kan de beantwoorder een bewijs leveren voor het antwoord en ontstaat er geen discussie over de vraag of het antwoord al dan niet juist is. We hebben misschien zelfs informatie over de vraag of een dergelijk verificatieproces naar verwachting efficiënt is, wederom door overwegingen uit de Descriptieve Complexiteitstheorie te gebruiken, en vanuit cryptografisch oogpunt valt er veel over dit punt toe te voegen maar dit valt buiten het bereik van het huidige artikel.
Soms is het echter te veel om een wiskundig bewijs te vragen. Soms vertrouwt men een expert op de traditionele manier, simpelweg door indruk of aanbeveling of advertentie, enz., zoals gebruikelijk is, en vertrouwt men dan automatisch hun antwoorden. Een eenvoudig voorbeeld zou zijn om een arts te vertrouwen die u al goed kent, en niet van hem te eisen dat hij een wiskundig bewijs levert voor elk medisch advies dat hij geeft, aangezien dit het geheel onpraktisch zal maken (althans tot de singulariteit zich voordoet).
Het laatste voorbeeld geeft dus aanleiding tot een vorm van kennishandel die al in een vorige post werd genoemd: denk eens aan een gerenommeerde instantie, zoals een universiteit of een vertrouwde expert, die de zware taak op zich neemt om een grote en bruikbare hoeveelheid kennis te formaliseren. Ze kunnen dan een abonnement aanbieden aan gebruikers voor automatische deelname aan hun discussies. Zoals we in het verleden hebben uitgelegd staat Tau 'automatische reacties' toe zodat het automatisch namens u kan deelnemen aan een discussie zodra u uw mening (wat wij uw 'wereldbeeld' noemen) na verloop van tijd heeft verteld door te posten of door het eens / oneens te zijn met anderen. Met dat abonnement kunnen abonnees dus automatisch deelnemen aan discussies waarbij de gegevens afkomstig zijn van een vertrouwde bron (vanuit het perspectief van de enkele gebruiker). Voor een specifiek geval biedt een advocatenkantoor zijn kennisbank aan om automatisch deel te nemen aan zakelijke discussies en mogelijk automatisch te reageren op bepaalde ideeën die legaal of illegaal zijn.
Een andere vorm van abonnement kan betalen per vraag zijn, waardoor abonnees vragen kunnen stellen en antwoorden kunnen krijgen zonder de hele kennisbank te onthullen. Bovendien kan een groep, dankzij Tau's samenwerkingsaspecten van kennisvorming, kennis formaliseren en er samen geld mee verdienen.
Op dit punt is het de moeite waard om een van de belangrijkste innovaties van de oorspronkelijke Agoras te noemen: het concept van de automatische zakenman. Gebruikers hebben hun eigen lokale activa, zijnde berekenbare bronnen, kennis, munten en mogelijk andere activa waarmee ze hun geformaliseerde wereldbeeld in overweging kunnen nemen. Agoras zal dan in staat zijn om een deal op maat te maken door te kijken naar de beschikbare kennis en contracten die daar worden aangeboden, of door een bod te doen op bepaalde kennis of contracten, alles vanuit een samenhangend en logisch bewezen plan om de activa en kansen te combineren tot een goede deal. Er kan zelfs een niveau bereikt worden dat ongehoord is in gewone automatische planners: de gebruiker zal Agoras om deals kunnen vragen die de wet- en regelgeving niet overtreden, zodra de wet over het systeem is geformaliseerd. Dit is slechts een klein voorbeeld van wat een logische redeneerder kan presteren in een economie.
Bedenk dat Agoras ook een markt voor computerhulpbronnen en een markt voor toekomstige contracten zal bevatten, zoals beschreven in eerdere berichten. De automatische zakenman is daarom een "holistische" applicatie die alle onderdelen van de Tau- en Agoras-mogelijkheden kan omvatten. Een ander voorbeeld hiervan werd gegeven in de post ‘From Agoras to TML’ [Engelstalig], waarin een gedecentraliseerde zoekmachine wordt geschetst als een wat complexere vorm van een kenniseconomie.
We hebben een aantal nieuwe gedachten en plannen om aan dit ontwerp toe te voegen. Dat alles benadrukt zal het duidelijk zijn dat een menselijke aanraking cruciaal is voor veel vormen van kennisoverdracht, en niet alle kennis is mogelijk of is geschikt om onder alle omstandigheden te worden geformaliseerd. Snel advies inwinnen bij een arts door middel van het uitwisselen van geformaliseerde kennis is niet altijd de beste manier om te handelen, net als het nemen van een privéleraar, en zo voort. We zijn daarom van plan om ook een freestyle-vorm van handelskennis te hebben in de vorm van tekst, audio en video, gebaseerd op een heel oud ontwerp dat op deze link verschijnt. Neem a.u.b. even de tijd om het te lezen. De grote lockdown heeft ons doen besluiten om meteen aan videogesprekken op basis van microbetalingen te gaan werken.
Er is nog veel te zeggen over deze nieuwe toevoeging aan het plan en we zullen meer nadrukken leggen in de aanstaande maandelijkse video-update, naast meer en niet-gerelateerd zeer goed nieuws.
En blijf tot die tijd gezond
Ohad Asor, 1 mei 2020
In onze huidige wereld kan zelden op een directe manier geld verdiend worden met kennis. We kopen of verkopen (of prijzen) bijna nooit een stukje kennis. Het zoeken van kennis in een economische setting wordt momenteel meestal gedaan door een beroep te doen op mensen van wie we aannemen dat ze betrokken zijn in een vakgebied waar de desbetreffende kennis kan bestaan, net zoals er geen boek is voor elk afzonderlijk antwoord maar we antwoorden opzoeken in boeken die betrekking hebben op ogenschijnlijk relevante velden. Kennis is een belangrijk onderdeel van onze economie en hier zoeken we naar gevallen waarin we de kenniseconomie efficiënter en geavanceerder kunnen maken.
Het formaliseren van kennis in een machinaal toegankelijke format biedt een voordeel ten opzichte van boeken en zoekmachines: de data is geen stroom bits meer, maar de betekenis achter de bits, en daarom kunnen we inderdaad een automatische semantische opzoeking uitvoeren van kleine stukjes kennis, zelfs in een grote compilatie van publicaties. We hebben verschillende keren gesproken over hoe een gedeeld kennisbestand zal evolueren over Tau en zijn op logica gebaseerde discussies. In een kader waarin kennis voortdurend wordt geformaliseerd en gedeeld tussen gebruikers is het niet meer dan normaal om een economische infrastructuur te overwegen om alle aspecten van de economie van formele kennis te vergemakkelijken. In deze post zullen we ons concentreren op enkele aspecten van kenniseconomie in Agoras terwijl we andere overlaten aan toekomstige publicaties. Het is inderdaad tijd om over Agoras te praten, aangezien we nu beginnen met de ontwikkeling daarvan, parallel aan de voortdurende ontwikkeling van Tau.
Laten we eerst eens kijken hoe kennis wordt gegenereerd, of "gedolven". Als we kennis behandelen als iets wat verder gaat dan [natuurlijke of kunstmatige] zintuiglijke invoer kan gesteld worden dat het redeneren datgene is wat nieuwe kennis genereert uit de bestaande. Zo'n proces kan ook automatisch gebeuren. Maar hoe kunnen we dit automatische zoekproces zo sturen dat het interessante resultaten oplevert?
In het verleden spraken we over het concept van "interessante vragen". Net zoals antwoorden correct kunnen zijn of niet, kunnen op dezelfde manier vragen interessant zijn of niet, maar juistheid is voor vragen niet relevant en ongedefinieerd. We stellen dat het volgende de rol van mensen en machines in onze omgeving definieert: machines zullen nooit kunnen vertellen welke vraag interessant is aangezien dit een puur mens-natuurafhankelijk iets is. De rol van de machine is om ons te helpen onze interessante vragen te beantwoorden door automatisch het vervelende werk van redeneren uit te voeren over de kennis die we er al aan hebben toegevoegd.
Het is misschien de moeite waard om hier een opmerking over terminologie toe te voegen: met "opvragen" verwijzen we naar de vraag die we aan de machine stellen, en we verwachten dat de machine voldoende gegevens in zijn kennisbank heeft om deze vraag te beantwoorden, terwijl we met "vraag" verwijzen naar een vraag die we als "interessant" willen markeren, ervan uitgaande dat het antwoord nog onbekend is via het systeem. Zie ook voor een meer gedetailleerde discussie over vragen en antwoorden over Tau de tweede helft van het artikel ‘The Art of Self Reference’ [Engelstalig].
Kortom, vragen en antwoorden zullen een belangrijke rol spelen in discussies en kennisformalisatie over Tau, maar dit helpt ook om de economie van kennis te begrijpen. Een stukje kennis is waardevol als het interessant is, en de waarde ervan moet zowel afhangen van de mate van interesse als van de moeilijkheid om de vraag te beantwoorden. De hardheid van antwoorden is iets wat toegankelijker is voor machines, aangezien ze stappen kunnen tellen, en bovendien is er een rijke theorie over de complexiteit van verschillende redeneertaken (de zogenaamde Descriptieve Complexiteitstheorie).
Door te focussen op de economie van kennis kunnen vragen en antwoorden worden gezien als respectievelijk vraag en aanbod, hoewel dit niet het volledige plaatje beslaat en we later meer details zullen toevoegen. Gebruikers op het platform kunnen vragen als interessant markeren op dezelfde gemakkelijke, samenwerkende en natuurlijke manier die we al die tijd hebben voorgesteld: via de discussie.
Laten we ons nu eens voorstellen hoe een goed geïnformeerd persoon inkomsten kan genereren via Agoras. In brede zin kunnen gebruikers die in bepaalde vragen geïnteresseerd zijn een beloning bieden voor een antwoord. Verificatie van antwoorden kan op verschillende manieren worden gedaan. In sommige gevallen, zoals bij veelvoorkomende wiskundige vragen, kan de beantwoorder een bewijs leveren voor het antwoord en ontstaat er geen discussie over de vraag of het antwoord al dan niet juist is. We hebben misschien zelfs informatie over de vraag of een dergelijk verificatieproces naar verwachting efficiënt is, wederom door overwegingen uit de Descriptieve Complexiteitstheorie te gebruiken, en vanuit cryptografisch oogpunt valt er veel over dit punt toe te voegen maar dit valt buiten het bereik van het huidige artikel.
Soms is het echter te veel om een wiskundig bewijs te vragen. Soms vertrouwt men een expert op de traditionele manier, simpelweg door indruk of aanbeveling of advertentie, enz., zoals gebruikelijk is, en vertrouwt men dan automatisch hun antwoorden. Een eenvoudig voorbeeld zou zijn om een arts te vertrouwen die u al goed kent, en niet van hem te eisen dat hij een wiskundig bewijs levert voor elk medisch advies dat hij geeft, aangezien dit het geheel onpraktisch zal maken (althans tot de singulariteit zich voordoet).
Het laatste voorbeeld geeft dus aanleiding tot een vorm van kennishandel die al in een vorige post werd genoemd: denk eens aan een gerenommeerde instantie, zoals een universiteit of een vertrouwde expert, die de zware taak op zich neemt om een grote en bruikbare hoeveelheid kennis te formaliseren. Ze kunnen dan een abonnement aanbieden aan gebruikers voor automatische deelname aan hun discussies. Zoals we in het verleden hebben uitgelegd staat Tau 'automatische reacties' toe zodat het automatisch namens u kan deelnemen aan een discussie zodra u uw mening (wat wij uw 'wereldbeeld' noemen) na verloop van tijd heeft verteld door te posten of door het eens / oneens te zijn met anderen. Met dat abonnement kunnen abonnees dus automatisch deelnemen aan discussies waarbij de gegevens afkomstig zijn van een vertrouwde bron (vanuit het perspectief van de enkele gebruiker). Voor een specifiek geval biedt een advocatenkantoor zijn kennisbank aan om automatisch deel te nemen aan zakelijke discussies en mogelijk automatisch te reageren op bepaalde ideeën die legaal of illegaal zijn.
Een andere vorm van abonnement kan betalen per vraag zijn, waardoor abonnees vragen kunnen stellen en antwoorden kunnen krijgen zonder de hele kennisbank te onthullen. Bovendien kan een groep, dankzij Tau's samenwerkingsaspecten van kennisvorming, kennis formaliseren en er samen geld mee verdienen.
Op dit punt is het de moeite waard om een van de belangrijkste innovaties van de oorspronkelijke Agoras te noemen: het concept van de automatische zakenman. Gebruikers hebben hun eigen lokale activa, zijnde berekenbare bronnen, kennis, munten en mogelijk andere activa waarmee ze hun geformaliseerde wereldbeeld in overweging kunnen nemen. Agoras zal dan in staat zijn om een deal op maat te maken door te kijken naar de beschikbare kennis en contracten die daar worden aangeboden, of door een bod te doen op bepaalde kennis of contracten, alles vanuit een samenhangend en logisch bewezen plan om de activa en kansen te combineren tot een goede deal. Er kan zelfs een niveau bereikt worden dat ongehoord is in gewone automatische planners: de gebruiker zal Agoras om deals kunnen vragen die de wet- en regelgeving niet overtreden, zodra de wet over het systeem is geformaliseerd. Dit is slechts een klein voorbeeld van wat een logische redeneerder kan presteren in een economie.
Bedenk dat Agoras ook een markt voor computerhulpbronnen en een markt voor toekomstige contracten zal bevatten, zoals beschreven in eerdere berichten. De automatische zakenman is daarom een "holistische" applicatie die alle onderdelen van de Tau- en Agoras-mogelijkheden kan omvatten. Een ander voorbeeld hiervan werd gegeven in de post ‘From Agoras to TML’ [Engelstalig], waarin een gedecentraliseerde zoekmachine wordt geschetst als een wat complexere vorm van een kenniseconomie.
We hebben een aantal nieuwe gedachten en plannen om aan dit ontwerp toe te voegen. Dat alles benadrukt zal het duidelijk zijn dat een menselijke aanraking cruciaal is voor veel vormen van kennisoverdracht, en niet alle kennis is mogelijk of is geschikt om onder alle omstandigheden te worden geformaliseerd. Snel advies inwinnen bij een arts door middel van het uitwisselen van geformaliseerde kennis is niet altijd de beste manier om te handelen, net als het nemen van een privéleraar, en zo voort. We zijn daarom van plan om ook een freestyle-vorm van handelskennis te hebben in de vorm van tekst, audio en video, gebaseerd op een heel oud ontwerp dat op deze link verschijnt. Neem a.u.b. even de tijd om het te lezen. De grote lockdown heeft ons doen besluiten om meteen aan videogesprekken op basis van microbetalingen te gaan werken.
Er is nog veel te zeggen over deze nieuwe toevoeging aan het plan en we zullen meer nadrukken leggen in de aanstaande maandelijkse video-update, naast meer en niet-gerelateerd zeer goed nieuws.
En blijf tot die tijd gezond
Jump to: