Topic: Dunning Kruger Sendromu (Read 1132 times)

IG Nobel'deki diger arastirmalara bakinca bu gayet anlamli kaliyor. Bence oldukca basarili bir calisma.
Mesela "Bir grup fotoğrafında herkesin gözünün açık çıkmasını kesin olarak garantilemek için kaç fotoğraf çekilmelidir? Sorusuna cevap bulan Nic Svenson ve Piers Barnes matematik dalında," bunlar cok sacmaymis.

Ben de olcaytu'ya katılıyorum. İlber Ortaylı gerçekten çok bilgili ve yetenekli olmasına rağmen mesela hiç de alçak gönüllü değil. Tecrübeyle sabittir.

Hehe Başlığa sorun çözüldü şeklinde bir edit yapabilirsin

Düzeltme: Kaynak gösterdiğim psikoloji sitesindeki bilgiye güvenip Nobel almıştır dedim ama şimdi daha fazla okuduğumda öğrendim ki aslında Nobel değil Ig Nobel almışlar. Bu ödül de en anlamsız çalışmalara verilen ödülmüş.. https://tr.wikipedia.org/wiki/Ig_Nobel_%C3%96d%C3%BClleri

Teşekkürler Olcaytu

 Adamların çalışmasını küçümsemek amacıyla söylemiyorum ama her şeye bir sendrom ismi takmak ya da hastalık gibi göstermek doğru değil. Bunlar tipik insan karakterleri ve fıtratları. İnsan fıtratı ve karakteri iyi bir eğitim ve çevre ile gelişir. Ama sen buna sendrom gibi bir şey dediğinde o iş eğitimden çıkıp psikiyatrik bir hal alır ve hapla düzeltmeye çalışırlar.


 Ayrıca yazının yukarıda alıntıladığım kısmına kesinlikle katılmıyorum. Bilgi ve yetenek ile alçak gönüllülük doğru orantılı bir şey değil. Alçak gönüllülük bir karakter meselesi. Cahil adamda alçak gönüllü olabilir

Geçenlerde öğrendim ki Dunning Kruger Sendromu diye bir psikolojik rahatsızlık varmış. Biraz araştırınca aşağıdaki bilgiye ulaştım:

Dunning–Kruger etkisi ya da Dunning–Kruger sendromu, Cornell Üniversitesinin iki psikologu Justin Kruger ve David Dunning’in tanımladığı bir algılamada yanlılık eğilimidir.

Cornell University’de görevli psikologlar Justin Kruger ve David Dunning’in tarihe geçmelerine ve 2000’de Nobel almalarına neden olan tanı, “Cahil cesareti” olarak tanımlanıyor. Teorileri özetle, “cehalet, gerçek bilginin aksine, bireyin kendine olan güvenini artırır” diyor.

Araştırmalar sonucunda şu bulgulara ulaşılmış:

Niteliksiz insanlar ne ölçüde niteliksiz olduklarını fark edemezler.
Niteliksiz insanlar, niteliklerini abartma eğilimindedir.
Niteliksiz insanlar, gerçekten nitelikli insanların niteliklerini görüp anlamaktan da acizdirler.
Nitelikleri, eğitimle artırılırsa, aynı niteliksiz insanlar, niteliksizliklerinin farkına varmaya başlarlar.

Cornell Üniversitesi'ndeki öğrenciler arasında bir test yapıldı ve klasik "Nasıl geçti?" sorusuna öğrencilerden yanıtlar istendi...

Soruların yüzde 10'una bile yanıt veremeyenlerin "kendilerine güvenleri" müthişti. Onların "testin yüzde 60'ına doğru yanıt verdiklerini" düşündükleri; hatta "iyi günlerinde olmalarıhalinde
yüzde 70 başarıya bile ulaşabileceklerine inandıkları" ortaya çıktı.

Soruların yüzde 90'ından fazlasını doğru yanıtlayan-lar ise "en alçakgönüllü" deneklerdi; soruların yüzde 70' ine doğru yanıtverdiklerini düşünüyorlardı.

Tüm bu sonuçlar bir araya getirildi ve Dunning-Kruger Sendromu'nun metni yazıldı:

"İşinde çok iyi olduğuna" yürekten inanan 'yetersiz' kişi, kendini ve yaptıklarını övmekten, her işte öne çıkmaktan ve aslında yapamayacağı işlere talip olmaktan hiçbir rahatsızlık duymaz! Aksine her şeyin hakkı olduğunu düşünür!

Ancak bu 'cahillik ve haddini bilmeme' karışımı mesleki açıdan müthiş bir itici güç oluşturur.

'Eksiler' kariyer açısından 'artıya' dönüşür.

Sonuçta, 'kifayetsiz muhterisler' her zaman ve her yerde daha hızlı yükselirler...

Bu arada, gerçekten bilgili ve yetenekli insanlar çalışma hayatında 'fazla alçakgönüllü' davranarak öne çıkmaz, yüksek görevlere kendiliklerinden talip olmaz, kıymetlerinin bilinmesini beklerler...Tabii beklerken kırılır, kendilerini daha da geriye çekerler... Muhtemelen üstleri tarafından da 'ihtiras eksikliği' ile suçlanırlar..."

Kaynak: http://www.aktuelpsikoloji.com/dunning-kruger-sendromu-nedir-14694h.htm
...

Bunları okudukça beni bir endişe aldı. Acaba ben de Dunning-Kruger sendromuna sahip miydim? İşin kötü yanı Dunning-Kruger'li hasta kendisinde Dunning-Kruger olduğunu bilemiyor. Hatta çevresindeki herkesi Dunning-Kruger'li görüyormuş. Düşündüm taşındım şöyle bir sonuca vardım: Eğer çevremdeki hiçkimsenin Dunning-Kruger'den muzdarip olmadığını düşünebilirsem ben de Dunning-Kruger'e yakalanmam. Şimdi etrafımdaki Dunning-Kruger'lilerin aslında Dunning-Kruger'siz olduğuna kendimi telkin etmeye çalışıyorum.