Topic: Gerçek Anadolu İnsanlığı, kardeşliği, merhameti ve sevgisi (Read 130 times)
Yazıyı bende yeni okuyabildim çok duygulandım cidden böyle insanlar var ama nadir . Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun teyze çok düşünceli bir kadınmış . Allah hepimizi hayırlı insanlarla karşılaştırsın inşallah.
instagram'ım yok, hikayeyi okumadım. orta ve -özellikle- güneydoğu anadolu'nun hangi köyüne seyyah olarak giderseniz gidin, sizi tanrı misafiri olarak ağırlamak isteyen insanlarla karşılaşırsınız. üstelik bu insanlar -kadim geleneklerinde olduğu gibi- iyilikte yarışırken sizin kim olduğunuza bakma gereği duymazlar.
Tarih, tarih, tarih okudugunuz zaman insan iliskilerini yoluna koyuyorsunuz beyhude romantiklikten uzakta kaliyorsunuz, tum yaslilarda bir bilgelik vardir, bu yillarin getirdigi birseydir, bu bilgelik: nazim'in dedigi gibi topraktan ogrenilen kitapsiz bilinendir, yani bilgelik bile degildir, yillarin getirdigi bir sustur, bu cografyada yuzyillardir cahillik, sefalet, riyakarlik hukum surmustur, cunku kitapsiz bilmek bunu gerektirir, nacizane tavsiyem romantizmi kenara, gercekligi bir kenara koyun, ikisini bir arada karistirmayin.
En basitinden Kuvayi milliye yillarindan okumaya baslayabilirsiniz.
En basitinden Kuvayi milliye yillarindan okumaya baslayabilirsiniz.
hikaye gerçekten etkileyici ve güzelmiş. anadolu insanı asırlardır böyledir aslında. son yıllarda aramıza nifak tohumları ekmeye çalışanlara bakmayın. bu teyzemiz gibi nice teyzeler vardır. allah rahmet eylesin teyzemize.
Yazıyı okuyamadım ama merak ettim. İnstagram harci başka bir platformdaki linki paylaşan olursa güzel olur. Bizde okuyabiliriz.
Şöyle yazıya döktüm hocam sizin için:
Quote
Telefonum çaldı açtım tanımadğım bir bayab. Sizi medyadan takip ediyorum benim bir hikayem var anlatsam bunu kaleme alır mısın? Dedi ve hıçkırıklarla ağlayarak anlattı. Gözlerim yaşlı dinledim ve anlattığı gibi kaleme alıyorum...
Adım Züleyha. Bolu'luyum fakir bir ailenin kızı olarak zor şartlarda okudum öğretmen oldum. İlk tayinim Malatya Pütürge'ye çıktı. Üç yıl dağ köyünde görev yaptım. Beni hayatımda görmediğim ve göremeyeceğim ilgi, alaka ve şefkatle bağırlarına bastılar. Okulun küçük bir tek odalı lojmanına yerleştim ama bir gün bile orada yatmadım. Köyün merhamet meleği İmmihan teyze ve yaşlı kocası Derviş amca bizde kalacaksın. Seni asla yalnız bırakmayız dediler. Evlatları oldum. Evin kızı oldum. Bildiğiniz bir evin kızı nasılsa aynen ben de öyleydim. Yedirdiler, içirdiler, hastalandılar, ağladılar güldüler bunların hepsini beraber yaşadık. Onlar yarım Türkçe ile bana ana baba oldular. Ben de yarım Kürtçe ile onlara sırdaş oldum yoldaş oldum...
Üç yılın sonunda tayinim memleketime Bolu'ya çıktı. Ayrılığımız ağıtlarla, gözyaşlarıyla oldu. Bolu'ya yuva kurdum evlendim. İmmihan anama davetiye gönderdim. Davetiyeye çeyrek altını bantlamış bana gönderdi. Ailem şok oldu. Bu nasıl vefa ayaklarından öpüyorum. Bizim buralarda pek görmediğimiz şey dediler. Çok ama çok duygulandım. Bir zaman sonra oğluma hamile kaldım. İmmihan anaya telefon açtım söyledim. Havalara uçtu zılgıt çekti. Torunum olacak dedi. Söz ver torunumun 40 ı çıkar çıkmaz Pütürge'ye geleceksin tamam mı dedi söz dedim. Bir gün aradı benim kızım yanımda, rahatsızım sesim çıkmıyor. Ben kızıma söyleyecem o da sana mesaj atacak. Dedi tamam dedim. Hamileliğim süresince yazdım çok iyiyim. Biraz rahatsızım ama önemli bir şeyim yok. Sürekli yazdım hep güzel cevaplar aldım. Oğlum doğdu. 20 günlük oldu. Adını Bolu'lu babam Ahmet ile Pütürge'li Derviş babamın adı olan Ahmet Derviş koydum... Bu kez görüntülü arayayım İmmihan annennesine torununu göstereyim dedim. Görüntüde genç bir kadın. İmmihan ana dedim. Kaybettik dedi. Yıkıldım. Nasıl, ne zaman dedim 4 ay oldu dedi. Ben aylardır kiminle yazışmıştım peki dedim. Kızı " Anam dedi Züleyha hamile, hastalığımı, perişan olduğumu sakın söylemeyin. Üzülür hamileliğine çocuğuna zarar gelir. Ben yazıyormuş gibi yapın. Ölürsem de doğum yapana kadar gizleyin. Bir gün buraya gelirse mezarımın taşına elindeki tebeşirle ben geldim yazsın yeter. Ya Rabbim bu nasıl bir metanet, bu nasıl bir şefkat bu nasıl bir azamet...
Pütürgenin kızı olmuş Züleyha öğretmen bu Dar-ul rıfat olan topraklar senin memleketin. Acılar, zorluklar, gurbet yolları beklemiş anaların ayak izleriyle doludur Pütürge... Bu insanlar yürekte iz bırakır... Gönülde söz bırakır. Ardından köz bırakır... İşte böyle bir yaşam hikayesi dostlar..
Adım Züleyha. Bolu'luyum fakir bir ailenin kızı olarak zor şartlarda okudum öğretmen oldum. İlk tayinim Malatya Pütürge'ye çıktı. Üç yıl dağ köyünde görev yaptım. Beni hayatımda görmediğim ve göremeyeceğim ilgi, alaka ve şefkatle bağırlarına bastılar. Okulun küçük bir tek odalı lojmanına yerleştim ama bir gün bile orada yatmadım. Köyün merhamet meleği İmmihan teyze ve yaşlı kocası Derviş amca bizde kalacaksın. Seni asla yalnız bırakmayız dediler. Evlatları oldum. Evin kızı oldum. Bildiğiniz bir evin kızı nasılsa aynen ben de öyleydim. Yedirdiler, içirdiler, hastalandılar, ağladılar güldüler bunların hepsini beraber yaşadık. Onlar yarım Türkçe ile bana ana baba oldular. Ben de yarım Kürtçe ile onlara sırdaş oldum yoldaş oldum...
Üç yılın sonunda tayinim memleketime Bolu'ya çıktı. Ayrılığımız ağıtlarla, gözyaşlarıyla oldu. Bolu'ya yuva kurdum evlendim. İmmihan anama davetiye gönderdim. Davetiyeye çeyrek altını bantlamış bana gönderdi. Ailem şok oldu. Bu nasıl vefa ayaklarından öpüyorum. Bizim buralarda pek görmediğimiz şey dediler. Çok ama çok duygulandım. Bir zaman sonra oğluma hamile kaldım. İmmihan anaya telefon açtım söyledim. Havalara uçtu zılgıt çekti. Torunum olacak dedi. Söz ver torunumun 40 ı çıkar çıkmaz Pütürge'ye geleceksin tamam mı dedi söz dedim. Bir gün aradı benim kızım yanımda, rahatsızım sesim çıkmıyor. Ben kızıma söyleyecem o da sana mesaj atacak. Dedi tamam dedim. Hamileliğim süresince yazdım çok iyiyim. Biraz rahatsızım ama önemli bir şeyim yok. Sürekli yazdım hep güzel cevaplar aldım. Oğlum doğdu. 20 günlük oldu. Adını Bolu'lu babam Ahmet ile Pütürge'li Derviş babamın adı olan Ahmet Derviş koydum... Bu kez görüntülü arayayım İmmihan annennesine torununu göstereyim dedim. Görüntüde genç bir kadın. İmmihan ana dedim. Kaybettik dedi. Yıkıldım. Nasıl, ne zaman dedim 4 ay oldu dedi. Ben aylardır kiminle yazışmıştım peki dedim. Kızı " Anam dedi Züleyha hamile, hastalığımı, perişan olduğumu sakın söylemeyin. Üzülür hamileliğine çocuğuna zarar gelir. Ben yazıyormuş gibi yapın. Ölürsem de doğum yapana kadar gizleyin. Bir gün buraya gelirse mezarımın taşına elindeki tebeşirle ben geldim yazsın yeter. Ya Rabbim bu nasıl bir metanet, bu nasıl bir şefkat bu nasıl bir azamet...
Pütürgenin kızı olmuş Züleyha öğretmen bu Dar-ul rıfat olan topraklar senin memleketin. Acılar, zorluklar, gurbet yolları beklemiş anaların ayak izleriyle doludur Pütürge... Bu insanlar yürekte iz bırakır... Gönülde söz bırakır. Ardından köz bırakır... İşte böyle bir yaşam hikayesi dostlar..
Kaynak: https://www.instagram.com/p/COutKhqpsOC/
@meser hocam teşekkür ediyorum zahmet oldu. Evet güzel duygulu bir hikaye. Anadolu buna benzeyen pek çok olayla dolu. Bizim insanımızı kendi haline bırakınca güzelliklerle dolu pek çok olay ortaya koyabilir. Yeterki senlik benlik olmasın. Anadoluda karşındaki bir insansa önce insan sonra başka şeyler. Yurdumun her tarafında bunu görmek mümkün.
Eskiden bu tarz hikayelere çok daha sık rastlardık ama zaman ilerledikçe anadolu insanı da eski vefasını kaybetmişe benziyor.İçlerinde iyi insanlar var ama bu iyi insanların sayısı giderek azalıyor.
hikaye güzel ama anadolu insanları sadece bunlardan oluşmuyorlar. Kan davası miras için kardeşe kazık atma vs vs diye uzar gider. insanın iyi olması bölgeye bağlı bir şey değildir. Anadolu insanı dışardan güzel beraber yaşadığında sıradan insan.
Siz siz olun; bu coğrafyada hayallere dalmadan önce gücünüzü asla kaybetmeyin. Anadolu, onlarca kardeşin birbirini boğazladığı, onlarca milletin birbirinin üzerinden geçtiği, içinde bir gram merhamet barindirmayan bir coğrafyadır. İçerisinde iyi ve merhametli insanlari da barindirir ama bu insanlar çok nadirdir, bulursaniz değerini bilin.
Şöyle yazıya döktüm hocam sizin için:
Quote
Telefonum çaldı açtım tanımadğım bir bayab. Sizi medyadan takip ediyorum benim bir hikayem var anlatsam bunu kaleme alır mısın? Dedi ve hıçkırıklarla ağlayarak anlattı. Gözlerim yaşlı dinledim ve anlattığı gibi kaleme alıyorum...
Adım Züleyha. Bolu'luyum fakir bir ailenin kızı olarak zor şartlarda okudum öğretmen oldum. İlk tayinim Malatya Pütürge'ye çıktı. Üç yıl dağ köyünde görev yaptım. Beni hayatımda görmediğim ve göremeyeceğim ilgi, alaka ve şefkatle bağırlarına bastılar. Okulun küçük bir tek odalı lojmanına yerleştim ama bir gün bile orada yatmadım. Köyün merhamet meleği İmmihan teyze ve yaşlı kocası Derviş amca bizde kalacaksın. Seni asla yalnız bırakmayız dediler. Evlatları oldum. Evin kızı oldum. Bildiğiniz bir evin kızı nasılsa aynen ben de öyleydim. Yedirdiler, içirdiler, hastalandılar, ağladılar güldüler bunların hepsini beraber yaşadık. Onlar yarım Türkçe ile bana ana baba oldular. Ben de yarım Kürtçe ile onlara sırdaş oldum yoldaş oldum...
Üç yılın sonunda tayinim memleketime Bolu'ya çıktı. Ayrılığımız ağıtlarla, gözyaşlarıyla oldu. Bolu'ya yuva kurdum evlendim. İmmihan anama davetiye gönderdim. Davetiyeye çeyrek altını bantlamış bana gönderdi. Ailem şok oldu. Bu nasıl vefa ayaklarından öpüyorum. Bizim buralarda pek görmediğimiz şey dediler. Çok ama çok duygulandım. Bir zaman sonra oğluma hamile kaldım. İmmihan anaya telefon açtım söyledim. Havalara uçtu zılgıt çekti. Torunum olacak dedi. Söz ver torunumun 40 ı çıkar çıkmaz Pütürge'ye geleceksin tamam mı dedi söz dedim. Bir gün aradı benim kızım yanımda, rahatsızım sesim çıkmıyor. Ben kızıma söyleyecem o da sana mesaj atacak. Dedi tamam dedim. Hamileliğim süresince yazdım çok iyiyim. Biraz rahatsızım ama önemli bir şeyim yok. Sürekli yazdım hep güzel cevaplar aldım. Oğlum doğdu. 20 günlük oldu. Adını Bolu'lu babam Ahmet ile Pütürge'li Derviş babamın adı olan Ahmet Derviş koydum... Bu kez görüntülü arayayım İmmihan annennesine torununu göstereyim dedim. Görüntüde genç bir kadın. İmmihan ana dedim. Kaybettik dedi. Yıkıldım. Nasıl, ne zaman dedim 4 ay oldu dedi. Ben aylardır kiminle yazışmıştım peki dedim. Kızı " Anam dedi Züleyha hamile, hastalığımı, perişan olduğumu sakın söylemeyin. Üzülür hamileliğine çocuğuna zarar gelir. Ben yazıyormuş gibi yapın. Ölürsem de doğum yapana kadar gizleyin. Bir gün buraya gelirse mezarımın taşına elindeki tebeşirle ben geldim yazsın yeter. Ya Rabbim bu nasıl bir metanet, bu nasıl bir şefkat bu nasıl bir azamet...
Pütürgenin kızı olmuş Züleyha öğretmen bu Dar-ul rıfat olan topraklar senin memleketin. Acılar, zorluklar, gurbet yolları beklemiş anaların ayak izleriyle doludur Pütürge... Bu insanlar yürekte iz bırakır... Gönülde söz bırakır. Ardından köz bırakır... İşte böyle bir yaşam hikayesi dostlar..
Adım Züleyha. Bolu'luyum fakir bir ailenin kızı olarak zor şartlarda okudum öğretmen oldum. İlk tayinim Malatya Pütürge'ye çıktı. Üç yıl dağ köyünde görev yaptım. Beni hayatımda görmediğim ve göremeyeceğim ilgi, alaka ve şefkatle bağırlarına bastılar. Okulun küçük bir tek odalı lojmanına yerleştim ama bir gün bile orada yatmadım. Köyün merhamet meleği İmmihan teyze ve yaşlı kocası Derviş amca bizde kalacaksın. Seni asla yalnız bırakmayız dediler. Evlatları oldum. Evin kızı oldum. Bildiğiniz bir evin kızı nasılsa aynen ben de öyleydim. Yedirdiler, içirdiler, hastalandılar, ağladılar güldüler bunların hepsini beraber yaşadık. Onlar yarım Türkçe ile bana ana baba oldular. Ben de yarım Kürtçe ile onlara sırdaş oldum yoldaş oldum...
Üç yılın sonunda tayinim memleketime Bolu'ya çıktı. Ayrılığımız ağıtlarla, gözyaşlarıyla oldu. Bolu'ya yuva kurdum evlendim. İmmihan anama davetiye gönderdim. Davetiyeye çeyrek altını bantlamış bana gönderdi. Ailem şok oldu. Bu nasıl vefa ayaklarından öpüyorum. Bizim buralarda pek görmediğimiz şey dediler. Çok ama çok duygulandım. Bir zaman sonra oğluma hamile kaldım. İmmihan anaya telefon açtım söyledim. Havalara uçtu zılgıt çekti. Torunum olacak dedi. Söz ver torunumun 40 ı çıkar çıkmaz Pütürge'ye geleceksin tamam mı dedi söz dedim. Bir gün aradı benim kızım yanımda, rahatsızım sesim çıkmıyor. Ben kızıma söyleyecem o da sana mesaj atacak. Dedi tamam dedim. Hamileliğim süresince yazdım çok iyiyim. Biraz rahatsızım ama önemli bir şeyim yok. Sürekli yazdım hep güzel cevaplar aldım. Oğlum doğdu. 20 günlük oldu. Adını Bolu'lu babam Ahmet ile Pütürge'li Derviş babamın adı olan Ahmet Derviş koydum... Bu kez görüntülü arayayım İmmihan annennesine torununu göstereyim dedim. Görüntüde genç bir kadın. İmmihan ana dedim. Kaybettik dedi. Yıkıldım. Nasıl, ne zaman dedim 4 ay oldu dedi. Ben aylardır kiminle yazışmıştım peki dedim. Kızı " Anam dedi Züleyha hamile, hastalığımı, perişan olduğumu sakın söylemeyin. Üzülür hamileliğine çocuğuna zarar gelir. Ben yazıyormuş gibi yapın. Ölürsem de doğum yapana kadar gizleyin. Bir gün buraya gelirse mezarımın taşına elindeki tebeşirle ben geldim yazsın yeter. Ya Rabbim bu nasıl bir metanet, bu nasıl bir şefkat bu nasıl bir azamet...
Pütürgenin kızı olmuş Züleyha öğretmen bu Dar-ul rıfat olan topraklar senin memleketin. Acılar, zorluklar, gurbet yolları beklemiş anaların ayak izleriyle doludur Pütürge... Bu insanlar yürekte iz bırakır... Gönülde söz bırakır. Ardından köz bırakır... İşte böyle bir yaşam hikayesi dostlar..
Kaynak: https://www.instagram.com/p/COutKhqpsOC/
Bunu bende Twitter'da gördüm ve okurken gerçekten tüylerim diken diken oldu. Bu topraklar gerçekten farklı, bizler farklı birer insanlarız bunu kabul etmek lazım. Bu ülkede doğmuş , büyümüş , suyunu , havasını almış saf duygusu.
Yazıyı okuyamadım ama merak ettim. İnstagram harci başka bir platformdaki linki paylaşan olursa güzel olur. Bizde okuyabiliriz.
Şöyle yazıya döktüm hocam sizin için:
Quote
Telefonum çaldı açtım tanımadğım bir bayab. Sizi medyadan takip ediyorum benim bir hikayem var anlatsam bunu kaleme alır mısın? Dedi ve hıçkırıklarla ağlayarak anlattı. Gözlerim yaşlı dinledim ve anlattığı gibi kaleme alıyorum...
Adım Züleyha. Bolu'luyum fakir bir ailenin kızı olarak zor şartlarda okudum öğretmen oldum. İlk tayinim Malatya Pütürge'ye çıktı. Üç yıl dağ köyünde görev yaptım. Beni hayatımda görmediğim ve göremeyeceğim ilgi, alaka ve şefkatle bağırlarına bastılar. Okulun küçük bir tek odalı lojmanına yerleştim ama bir gün bile orada yatmadım. Köyün merhamet meleği İmmihan teyze ve yaşlı kocası Derviş amca bizde kalacaksın. Seni asla yalnız bırakmayız dediler. Evlatları oldum. Evin kızı oldum. Bildiğiniz bir evin kızı nasılsa aynen ben de öyleydim. Yedirdiler, içirdiler, hastalandılar, ağladılar güldüler bunların hepsini beraber yaşadık. Onlar yarım Türkçe ile bana ana baba oldular. Ben de yarım Kürtçe ile onlara sırdaş oldum yoldaş oldum...
Üç yılın sonunda tayinim memleketime Bolu'ya çıktı. Ayrılığımız ağıtlarla, gözyaşlarıyla oldu. Bolu'ya yuva kurdum evlendim. İmmihan anama davetiye gönderdim. Davetiyeye çeyrek altını bantlamış bana gönderdi. Ailem şok oldu. Bu nasıl vefa ayaklarından öpüyorum. Bizim buralarda pek görmediğimiz şey dediler. Çok ama çok duygulandım. Bir zaman sonra oğluma hamile kaldım. İmmihan anaya telefon açtım söyledim. Havalara uçtu zılgıt çekti. Torunum olacak dedi. Söz ver torunumun 40 ı çıkar çıkmaz Pütürge'ye geleceksin tamam mı dedi söz dedim. Bir gün aradı benim kızım yanımda, rahatsızım sesim çıkmıyor. Ben kızıma söyleyecem o da sana mesaj atacak. Dedi tamam dedim. Hamileliğim süresince yazdım çok iyiyim. Biraz rahatsızım ama önemli bir şeyim yok. Sürekli yazdım hep güzel cevaplar aldım. Oğlum doğdu. 20 günlük oldu. Adını Bolu'lu babam Ahmet ile Pütürge'li Derviş babamın adı olan Ahmet Derviş koydum... Bu kez görüntülü arayayım İmmihan annennesine torununu göstereyim dedim. Görüntüde genç bir kadın. İmmihan ana dedim. Kaybettik dedi. Yıkıldım. Nasıl, ne zaman dedim 4 ay oldu dedi. Ben aylardır kiminle yazışmıştım peki dedim. Kızı " Anam dedi Züleyha hamile, hastalığımı, perişan olduğumu sakın söylemeyin. Üzülür hamileliğine çocuğuna zarar gelir. Ben yazıyormuş gibi yapın. Ölürsem de doğum yapana kadar gizleyin. Bir gün buraya gelirse mezarımın taşına elindeki tebeşirle ben geldim yazsın yeter. Ya Rabbim bu nasıl bir metanet, bu nasıl bir şefkat bu nasıl bir azamet...
Pütürgenin kızı olmuş Züleyha öğretmen bu Dar-ul rıfat olan topraklar senin memleketin. Acılar, zorluklar, gurbet yolları beklemiş anaların ayak izleriyle doludur Pütürge... Bu insanlar yürekte iz bırakır... Gönülde söz bırakır. Ardından köz bırakır... İşte böyle bir yaşam hikayesi dostlar..
Adım Züleyha. Bolu'luyum fakir bir ailenin kızı olarak zor şartlarda okudum öğretmen oldum. İlk tayinim Malatya Pütürge'ye çıktı. Üç yıl dağ köyünde görev yaptım. Beni hayatımda görmediğim ve göremeyeceğim ilgi, alaka ve şefkatle bağırlarına bastılar. Okulun küçük bir tek odalı lojmanına yerleştim ama bir gün bile orada yatmadım. Köyün merhamet meleği İmmihan teyze ve yaşlı kocası Derviş amca bizde kalacaksın. Seni asla yalnız bırakmayız dediler. Evlatları oldum. Evin kızı oldum. Bildiğiniz bir evin kızı nasılsa aynen ben de öyleydim. Yedirdiler, içirdiler, hastalandılar, ağladılar güldüler bunların hepsini beraber yaşadık. Onlar yarım Türkçe ile bana ana baba oldular. Ben de yarım Kürtçe ile onlara sırdaş oldum yoldaş oldum...
Üç yılın sonunda tayinim memleketime Bolu'ya çıktı. Ayrılığımız ağıtlarla, gözyaşlarıyla oldu. Bolu'ya yuva kurdum evlendim. İmmihan anama davetiye gönderdim. Davetiyeye çeyrek altını bantlamış bana gönderdi. Ailem şok oldu. Bu nasıl vefa ayaklarından öpüyorum. Bizim buralarda pek görmediğimiz şey dediler. Çok ama çok duygulandım. Bir zaman sonra oğluma hamile kaldım. İmmihan anaya telefon açtım söyledim. Havalara uçtu zılgıt çekti. Torunum olacak dedi. Söz ver torunumun 40 ı çıkar çıkmaz Pütürge'ye geleceksin tamam mı dedi söz dedim. Bir gün aradı benim kızım yanımda, rahatsızım sesim çıkmıyor. Ben kızıma söyleyecem o da sana mesaj atacak. Dedi tamam dedim. Hamileliğim süresince yazdım çok iyiyim. Biraz rahatsızım ama önemli bir şeyim yok. Sürekli yazdım hep güzel cevaplar aldım. Oğlum doğdu. 20 günlük oldu. Adını Bolu'lu babam Ahmet ile Pütürge'li Derviş babamın adı olan Ahmet Derviş koydum... Bu kez görüntülü arayayım İmmihan annennesine torununu göstereyim dedim. Görüntüde genç bir kadın. İmmihan ana dedim. Kaybettik dedi. Yıkıldım. Nasıl, ne zaman dedim 4 ay oldu dedi. Ben aylardır kiminle yazışmıştım peki dedim. Kızı " Anam dedi Züleyha hamile, hastalığımı, perişan olduğumu sakın söylemeyin. Üzülür hamileliğine çocuğuna zarar gelir. Ben yazıyormuş gibi yapın. Ölürsem de doğum yapana kadar gizleyin. Bir gün buraya gelirse mezarımın taşına elindeki tebeşirle ben geldim yazsın yeter. Ya Rabbim bu nasıl bir metanet, bu nasıl bir şefkat bu nasıl bir azamet...
Pütürgenin kızı olmuş Züleyha öğretmen bu Dar-ul rıfat olan topraklar senin memleketin. Acılar, zorluklar, gurbet yolları beklemiş anaların ayak izleriyle doludur Pütürge... Bu insanlar yürekte iz bırakır... Gönülde söz bırakır. Ardından köz bırakır... İşte böyle bir yaşam hikayesi dostlar..
Kaynak: https://www.instagram.com/p/COutKhqpsOC/
Yazıyı okuyamadım ama merak ettim. İnstagram harci başka bir platformdaki linki paylaşan olursa güzel olur. Bizde okuyabiliriz.
Hıkaye gercekten acıklı ve cok duygusal anadolu ınsanı boyledır belkı de o yuzden bu topraklara ana dolu demısler her yerde analar ve ana yureklıler var Allah rahmet etsın ımmıhan teyzeye mekanı cennet olsun
Geçen gün bu yazıyı farklı bir grupta paylaşmışlardı sonuna kadar okudum gözlerim doldu duygulandım böyle insanlarda varmış ülkemizde diyebiliyoruz aynı hassasiyeti yakınımızdan göremeyince. Hepimiz hayatımız böyle güzel insanlarla yolumuz bir yerlerde kesişir umarım.
Bugün instagramda dolaşırken karşılaştığım bir post beni öylesine duygulandırdı ki anlatamam ama sizlere de gösterebilirim. Eski toprak dediğimiz ninelerimiz ve dedelerimizden gayrısında aramıza atılan düşmanlıklar baş gösteriyor birbirimize karşı cephe alır vaziyete gelmiş durumdayız. Ahhh ahhh ne varsa eskide kaldı geleceğe dair umutlar.
https://www.instagram.com/p/COutKhqpsOC/
https://www.instagram.com/p/COutKhqpsOC/
Jump to: