Topic: Hiç ölüm korkusu yaşadınız mı? (Read 499 times)

Bazen aklıma geliyor ölüm korkusu özellikle yatağa yattığım zaman geliyor düşününce her şey hoş geliyor çabalarım emeklerim yaptıklarım ama sabah olup dünya telaşına kaptırınca unutuyorum her gece olmasa bazı geceler öyle geliyor aklıma ölüm korkusu

Ne demıs unlu dusunur Polat alemdar olum olum dedıgın nedır gulum ben senın ıcın yasamayı goze almısım cok kafaya takmayın herkes dogar yasar olur

Aslında ölüm korkusunu ilk ne zaman yaşadınız demek daha doğru olur bence çünkü bunu aklına getirmeyen yoktur mutlaka herkes ölümü düşünür ve korkuya kapılır hatta güzel bir kıssa vardı
hz. Ali’nin bir köle tuttuğu ve kölenin tek işinin hz Ali çok neşeliyken ve çok hüzünlüyken ona bakıp ölüm var ya Ali demesi olduğu söylenir ve bu böyle yıllar boyu devam eder günün birinde hz Ali köleyi çağırır ve seni azad ediyorum der köle pek üzülür bir hata mı yaptım ya Ali der, hz Ali ise sakalındaki beyazı göstererek artık bana ölümü sürekli hatırlatacak bir şey var der.

Hiç ölmeyecek gibi dünyaya, her an ölecekmiş gibi ahirete çalışmak gerek.

Ölüm her dakika aklıma gelmese de aklıma geldiği zamanlarda her normal insan gibi ben de ölümden korkuyordum ama artık eskisi kadar korkmuyorum, çok ilginç ama netflixte ölümden sonra yaşam var mı diye bir belgesel yayınlandı, doğrudur yalandır bilmiyorum, siz izleseneniz belki çok saçma gelecek sizi hiç etkilemeyecek ama ben o belgeseli izledikten sonra ölüm hakkındaki fikirlerim çok değişti ve ilginç bir şekilde ölüm korkum çok çok azaldı.

Psikolojik olarak bu hayatın gerçekten traştan ibaret olduğunu gerçek hayatın bizim burda ölüm dediğimiz olaydan sonra başladığına net bir şekilde inanmaya başladım. Buna dini yönden de bakabilirsiniz ama söylemek istediğim cennet cehennem ahiret inancı değil, sonuçta kendisine dindar diyen ve ahiret hayatına inanan insanlar da ölümden korkuyor.

İstanbul-Trabzon seferini yapan ve benim de içerisinde bulunduğum uçak hava şartları neticesinde havada zor anlar yaşamıştı.O sırada uçak içerisinde yaşadığım ölüm korkusunu hayatımın hiçbir anında yaşamadım.O olaydan sonra uzun bir süre uçağa binemedim.

Bir kere yaşadım hala hatırladıkça tüylerim diken diken olur. Aslında direk hayatta yaşamadım rüyamda yaşadım. Bir odadayım ama kapkaranlık ama pencereler var komple cam kulpu yok ardında manzara var gibi zar zor seçiliyor derken pencerelerde birden görüntüler oynamaya başlıyor hayatıma dair lan diyorum kim çekmiş beni böyle falan derken ailemi görüyorum pencerenin birinden yukardan bakıyorlar ve ben çukurdaymışım gibi ailem çok gençti falan diyor ve ağlıyor. Ben öldüm mü öldüm mü diye korkmaya başlıyorum ben ölmedim diye çığlıklar atıyorum hiçbiri duymuyor ama baya bi bağırıyorum. Sonra yere çöküyorum elimle gözyaşlarımı siliyorum bakıyorum pencereler yok olmuş oda yavaş yavaş kapkaranlık olmaya başlıyor ve omuzlarımda bir ağırlık beni iyice yere çöktürüyor ve beklemeye başlıyorum derken ezan okunuyor iyice tamam dediğim anda daha ölmedim diye ani zıplama yapıyorum ve hop küt diye yere düşüyorum ve korkumdan ezan bitene kadar kıpırdayamadım bildiğim tüm duaları okudum ve ölmediğimi görünce kalktım güneş doğana kadar paso sigara kahve yaptım ama çok pis tırsmıştım.

Ölüm döşeğinde birisinin yanına gittiğimde bu durumu tam bilmesem de bana garip bir ağırlık çöküyor. Bu durumu tam olarak anlatamıyorum. Bu durumu hissediyorum. Çok ağır. Bir kaç kere bu durumu yaşlı olan ama gerçekten gün görmüş birileriyle paylaştım. Olanı anlattım. Bana dedikleri sen hissediyorsun orana uzak dur oldu. Elimden geldiğince uzak durmaya çalışıyorum.

Küçükken ölümden çok korkardım bu korkumu uzun zaman üzerimden atamadım ama insan belirli bir süre yaşadıktan sonra yaşamın da çok anlamlı olmadığını fark ediyor ve ölüme karşı olan korkusu git gide azalıyor.

Öğrencilik hayatımda 3 öğrenci arkadaşımla eve çıkmama rağmen özellikle ara tatil ve bayram tatillerinde onlar memleketine dönerken ben şehirde kalmayı tercih ederdim.Evde tek başıma yaşadığım vakit ya başıma bir şey gelirse birisi fark edene kadar çoktan tahtalı köye gitmiş olurum diye çok korkardım. 

bi keresinde cam duşakabinin tekerleği yerinden oynamıştı. farkında değildim. açtığım anda o camın patlama anını kare kare yaşadım. hayatımdaki en büyük ölüm korkusu oydu. ufak bi kaç çizikle atlatmıştım.

Panik ataktan kaynaklanan ölüm korkusunu kast etmediğini  gerçekten ölümle burun buruna kalmayı kast ettiğini düşünerek evet yaşadım hem de bir dal parçası ölümle arama girdi yoksa artık yoktum bazen kayalarda çıkan bir dal hayatını kurtarmak için senelerce sene  öylece bekliyor.

ölüm korkusunu hiç düşünmedim ama canlı canlı yaşadım ölmek korkutmuyorda ölümün nasıl olacağı son zamanların nasıl geçeceği önemli.
Evin içinde göz göre göre ölümün yaklaştığını kabullenmek içinde bıraktığı acı, hastanede doktlarların ellerinden geleni yaptıklarını açıkalamaları, çaresizlik defalarce ölüyor her geçen gün daha da yaşlanıyorsunuz. Ölümün bir sonuç olduğunu düşünen biriyim doğmak gibi....

Yaradan sıralı ölüm nasip etsin.

Hocam yaşadıklarının çoğu strese bağlı panik atak ve takıntı hastalığıdır burada en ufak şeyi büyütürsünüz. Sık sık kalbim  atıyor mu? diye kontrol ediyorsunuzdur. Stres panik atak ve ilerisi depresyon...

Bazen insan kendini güçsüz hisseder cesaretsiz hisseder bu gibi durumlarda olabildiğince bu durumlardan uzak olmakta fayda var. Psikiyatri yada psikologla görüşmek faydalı olacaktır bazen psikiyatri doktorunun verdiği ilaç sizi dahada kötü yapabilir çok ilaç var ama size iyi geleni bulana kadar çok zaman geçiyor. İlacı kullanmadan mutlaka prospektüsünü okuyun bazen bakıyorsunuz etkilerinden çok yan etkileri gözünüzü korkutuyor

Kendinizi bir şekilde avutmanız gerekiyor bazen ben panik atak konusunda bunu deniyorum nasıl olsa zaten bir gün öleceğim diyorum bir nebze olsun rahatlatıyor. hastalık olarak gerçekten çok zor durum Allah düşmanıma dahi vermesin ne yediğinizden içtiğinizden ne yaşadığınızdan anlıyorsunuz hiç bir şeyden keyif almıyorsunuz bir ağaç gibi rüzgar nereden eserse o yöne hareket ediyorsunuz bitkisel hayat gibi bir şey...

Bende bir kaç kez boğulma tehlikesi atlattım ilkinde yüzme bilmiyordum birisi kurtardı 2. sinde biliyordum ama panik ataktan biraz zorlandım... O yüzden milyarlarınızda olsa sağlık olmayınca hiç bir yararı yok fakir ama mutlu birine imrenir durursunuz

Siz siz olun doğruluktan dürüstlükten ayrılmayın her zaman doğru bildiğinizi yapın başkalarına yardım edin bu gün olmasada mutlaka bir gün karşınıza çıkar... Birde kendinizi mutsuz ve kötü hissederseniz komedi tarzı yapımlar izleyin çok çok iyi geliyor... Yüzünüzden gülümsemeniz eksik olmasın sağlıkla kalın...

ecelden önce ölümün olmadığını bilen birisine ölüm korkusu sorulmaz diye düşünüyorum (kurtlar vadisi dizi müziklerinden birisi ile okunması tavsiye edilir :d).

Ölüm,

Hakkında ne kadar çok şey yazsanız da kaçınılmayacak bir son, bir veda, insanı derinden etkileyen bir durum düşününce tahtaları yerinden oynatır gibi oluyorsunuz, aslında inanışlarımız gereği tedbir alması da bir o kadar kolay günde 10 dakika 5 kere namaz kılmak, hatta bazı namazlar birkaç dakikada da bitiyor rekatları az olanlardan bahsediyorum, tabi sadece namaz insanı cennete götürmez, iyi insan olmak her şeyin başı, çok fazla düşününce şöyle diyorum yıl 2021 ve dünya milyonlarca yıldır var sen bundan öncesini hatırlamıyorsun, demek ki ölümden sonra da hayat var, sakin ol ve gerekliliklerini yap, zaten yapmazsanız boşuna yaşıyor hissine kapılıyorsunuz,

40 yaş sendromu diye birşey var herkes yaşıyor mu bilmiyorum ama bazen bana da oluyor. Hele zaten son 1.5 yıldır covid nedeniyle yaşamayan yoktur.

Artık ölümle geziyorum. sonbahar çiçekleri gibi solgunum. Ölümle yaşamak herkesin yapacağı bir şey değil bundan 50 sene sonra olmayacaksın ve dünyaya bile sahip olsan sonun iskelet olacak.Ya hiç dogmamis gibi olacaksın  ya da yaptıklarından hesaba cekileceksin. Bana kalırsa bir iskelet bir gübre olacaksın. Dünyaya bir kere geldin ve bu tarihlerde geldin. Şimdi basladigin noktaya yani yokluga doğru gidiyorsun.

Çok degil 50 sene, öyle hızlı geçer ki ne olduğunu anlayamazsın. Mesela  son altcoin sezonunun üzerinden bile 3 yıl geçmiş rüzgar gibi geçiyor zaman. Dün gibi hatırlıyorum oysa. Sanki dün gibi yaşamıştık.

Bir rüzgar gibi geciyor hayat...
Ve ölüm yaklasıyor her an her saniye.

Ve bunları düşünerek yaşamak her insanın yapacağı bir şey degil. Çoğu insan doğası gereği ölünceye kadar ölümü düşünmemeye çalışır.

Kanser geni herkeste var. Kanser büyümeye yardım eden bir gen ama bozuldugu ve gereksiz büyümeye başladığı an hastalıga dönüşüyor. Stres üzüntü en büyük kanserin destekcisi. Moral en büyük düşmanı.
Genetik olarak sizde tehdit altındasınız kendinize iyi bakın.

evet daha iyi ama kontrolleri devam ediyor. Risk tam olarak geçmiş değil. Aslında hastane de edindiğim tecrübelere göre bu hastalık hepimizde bir yerlerde var. Ve senin zayıf anını kolluyor. Hem beslenme hem psikolojik. Kardeşim de uzun süre üzüntüye maruz kaldığı sırada öğrendi kanser olduğunu. Her zaman da hayat güllük gülistanlık değil ki. Ama yine de hem beslenme hemde psilolojik olarak hayatta kalmayı güçlü kalmayı öğrenmemiz gerek. Öğreniyoruz, öğrenmeye de devam ediyoruz

Allah korusun hiç yaşamadım. yaşayanlara Allah sabır versin. özellikle hastalık vesaire olduğunda zor. her şeyin başı sağlık, şimdi evde otururken bir başın ağrısa bak bitti gitti. o gün keyifsiz gecer başın zonklar.  bir dizin ağrısa bir belin ağrısa aynı şekilde ağrıyla oturursun.

hocam çok geçmiş olsun
eskiler genelde "Allah ele ayağa düşürmesin" der, ölümün de yaşamın da hayırlısını versin ama can tatlıdır hocam
hasta haklarına gelince zaten uygulamada öyle birşey olmadığı için sorun da yok, sistem ötenaziye gerek kalmadan gönderiyor zaten

https://720p-izle.com/detay/you-dont-know-jack.html
Al pacino'nun şu filmi gayet güzeldir ama adamın içini karartır, Heidi'yi bile intihara sürükler

Aynen ben de katılıyorum dediklerinize. Ölümün de hayırlısı olsun derler ya hani. Kimseyi yormadan, çevremizdekilere eziyet etmeden göçüp gitmek... Yıllarca yatağa bağımlı halde yaşayanlar var, bu da hayatın bir gerçeği maalesef. Ölüm gelecekse birden gelmeli. Allah herkese şifa versin, amansız dert göstermesin.

Konuya baktım da ne kadar çok ölümün kıyısından dönen olmuş 
Ölümden daha sıkıntılısı etrafındaki insanları uğraştırarak ölmek. Ciddi bir rahatsızlık yaşadıktan sonra ailenin, arkadaşlarının, sevdiklerinin senin iyileşmen için haftalarca ya da aylarca uğraşması. Kendi işlerine gidemiyorlar, sinir harbi yaşıyorlar, moral zaten bitmiş oluyor. Başkasının yardımı olmadan kişisel ihtiyaçlarını bile yerine getiremiyorsun. Sanırım bu süreç daha korkutucu ve daha çok üzen kısım oluyor

Ara ara herkeste oluyor galiba. Özellikle erkeklerde 40 yaş sendromu diye bir durum var o yaşa gelince bu korkular açığa çıkıyor. Multlaka uzman dan destek alınmalı.

İki kez yaşadım ve halen net bir şekilde gözümde canlanıyor...

Birincisinde; yamaç paraşütü yaparken paraşütün bezi delinmişti. Denize çakılacağımızı düşünmüştüm. İrtifa kaybederek, ters rüzgara girerek, zigzag çize çize inmiştik aşağıya hocayla beraber. Karayı tutturamadık, denize yumuşak indik. Tam kıyı olduğu için sığ suydu. İnişte ayak bileği burkulması dışında yara almadan kurtulduk.

İkincisinde; 3 sene kadar önce Taksim İstiklal'de canlı bomba patladığı sırada -gözle görülebilecek derecede- çok yakın bir yerdeydim. O patlamanın sesi kulaklarımı sağır etmişti. 15 dk hiçbir şey duyamadım. Ayrıca o sesin kuvveti insanı resmen elektrik verilmiş gibi sarsıyor.

2014 yılında bayin kanaması teşhisi konuldu. Doktorların dediğine göre benimki gibi beyin kanaması grubu hastaları ortalama teşhis konulduktan 3 yıl sonra ölüyormuş.
Yani teknik olarak benim 2017 yılı sonlarına doğru ölmüş olmam gerekiyordu ama yaşıyorum.
Açıkcası ölümden korkum yok. İnme, körlük, demans, parkinson gibi şeylerden korkuyorum ben.
Bunlar başıma gelmeden ölürüm inşallah. Çünkü ülkemizde yasal düzenleme ile bu durum kısıtlanmış durumda:

Ülkemizde 1998 yılında yayınlanan Hasta Hakları Yönetmeliğinin "Ötenazi Yasağı" başlıklı 13. maddesine göre, ötenazi yasaklanmış durumda.
Söz konusu maddede şöyle deniliyor:
"Tıbbi gereklerden bahisle veya her ne suretle olursa olsun, hayat hakkından vazgeçilemez. Kendisinin veya bir başkasının talebi olsa dahi, kimsenin hayatına son verilemez."

Oysa insan hayat hakkında vazgeçebilmelidir bana göre.

6 yaşında baraj patlaması sonucu, sel gelmişti köyümüze, o zaman yaşamıştım ölüm korkusunu. halen yağmur yağdığında ağzıma o sel tadı gelir. Fakat evlendikten ve çocuğum olduktan sonra, Kendim öleceğim için değilde, eşim ve çocuğumun kimsesiz kalma korkusu var sadece içimde. İnsanlar aslında ölümden değilde, arkasında bırakacağı kişilerin yalnız kalacağından korkuyormuş bunu anladım

Ankaranın en etkileyici mekanı bana göre.
Hatta dışkapının etrafından ulus meydanına doğru giderken o tepenin heybeti beni hep etkilemiştir.
Ama gözüm yiyipte ulan şuraya bi tırmansam veya insem diyemedim.Acayip korkutucu çünkü orası

GBÖT Sendromunu uzun yıllar önce yaşamıştım (Geri Zekalılığa Bağlı Ölüm Tehlikesi )
Lise çağlarındaydık, O zaman Ankara'da oturuyorduk ve benim gibi çok akıllı(!) bir arkadaşımla  Ankara Kalesi'ne gittik/çıktık (normal yollardan), dönüş zamanı kendi kendime dedim ki "ulan ben bu kayalıklardan aşağı inerim, ne var, zor bişii değildir bence!!"
Artık tekrar yukarı tırmanmanın neredeyse imkansız hale geldiği iki noktada neredeyse düşüyordum, bir tanesinde gerçekten son milisaniyede yarım santimlik bir çıkıntıya tutundum ve kendimi kurtardım. Yusuf ve torunu diğer Yusuf'la orada tanışmıştım.

Yatağa yattım belirtilerin artmasını bekledim. Zehirlenme icin gerekli 4-5 belirti var bende sadece 1i vardı ama aldığım mantarın kaynagının belli olmaması insanı kıllandırıp şüphelendiriyor. Kendi kendimi yoklarken uyumuşum. Başım ağrısa yada kusma olsa zaten hastaneye koşucam ama, o sırada onuda inceledim mantar zehirlenmesine her acilde bakmıyor. Panzehirin oldugu acil hastaneleri var ona girmek gerekiyor. Ha bu arada bazı zehirlenmeler var ne yaparsanız yapın %90 öldürüyor.
Bu arada başından olay geçmiş tüm arkadaşlara geçmiş olsun.

Anonymous3x arkadasa sonuna kadar katılıyorum. Hayatın ne kadar boş oldugunu ama anlık hırslar yüzünden hayatı kendimize ne kadar çok zehir edip stres yaptıgımızı aslında bu konuda cok cahil oldugumuzu düsünüyorum.

Bu film gerçekten insanı etkileyen sağlam vurucu bi film. Gerçek bir olaydan alınmış hatta gerçek olayı nerdeyse birebir anlatıyor olması da filmin etkileyiciliğini arttırıyor elbette. James Franco'nun oyunculuğu nu da unutmamak lazım tabii ki.

Her an ölümle yaşarım günde 3 kez ölümü düşünürüm. Bu beni iyi bir insan yapıyor. Hırslarımı bastırıyor. Kıskançlığı azaltıyor insanlara karşı daha nazik oluyorum. Ölüm korkusu canlılar için en iyi terbiye şeklidir.

İnşallah durumu iyidir. Kızıda varmış. Kanser öyle bir illetki tam yendim diyorsunuz tekrar nüksediyor. En korktugum hastalıkların başında geliyor. Yaşama sevinci ve moral en büyük destekcisi oluyor kişinin. Allah şifa versin.

@kartepe'ye geçmiş olsun, umarım temiz çıkar tetkikler, diğer anlatılan anekdotlarda bahsi geçen herkes de inşallah tamamen iyileşmiştir diyorum ve konuya geliyorum:

Fas'ta Marakeş'teydim, gelir gelmez öğrendim ki Marakeş, Arapçanın lehçelerinden birinden gelen "Mabruk Keş" sözünden türetilmiş bir şehir ismiymiş, manası "Çabuk Geç", eskiler buranın lanetli bir yer olduğunu ve gelenlerin çok çabuk uzaklaşmaları gerektiğine dair uyarı niteliğinde bu ismi koymuşlar...

Dedim ulan nereye geldik, ve gerçekten kısa zamanda bu şehirde ölümle 2 defa burun buruna gelince apar topar terketmiştim.

1.cisi pazarda uyuşturucu çekmiş bir bıçak satıcısı gece yarısı satmak istediği ürünleri ben almayınca kendi bıçağını bana savurmaya kalktı, zaten hemen ertesi gün çöle gideceği için "gitmeden 1 yabancıyı temizliim" diye düşünmüş olabilir  , ben orta yaşın biraz üzerindeki adamı iterek bloke ettiği dükkanın dışına kendimi atarken paslı bıçağıyla son anda yaptığı hareket boynumu sıyırdı, yeni geldiğim bir ülkede olduğum için olayı uzatmak istemedim ve oradan uzaklaştım, aynı gece gittiğim Theatr 0 adlı gece kulübünde kontrol ettiğimde ise boynumun kesilmiş olduğunu fark ettim (sakallar kanı biraz tutmuştu) !! 1-2 santim daha derin ya da daha aşağıdan bir kesik olsa çok tehlikeli bir duruma dönüşebilirdi...

2. olayı da bir başka mesaja bırakıyorum insanları fazla germemek adına  

Kendim de yaşamadım ama kardeşimi kaybetme korkusu yaşadım. Bundan 5 sene evvel kardeşim yumurtalık kanseri oldu. Önce ameliyat sonra kematrapi derken malum kemoterapi etkileri görülmeye başladı. beynin de ödem oluştu .ödemden dolayı sol elini ve sol ayağını kullanmaaz oldu. Beyinin yapabileceği kalkma oturma hareketlerini de çoğu zaman yapamaz oldu. Bizi bile hatırlamadı bir süre. 45 kilo ya düştü.serumla beslendi. Durumu hep kötü ye gitti. bir ara kızını hatırladı ve kızım için kalkmam gerekiyor dedi. Sonra toparlamaya başladı. Ama kaybetmek üzeeydik. İnsanın en yakınını gözünün önünde böyle erimesini görmesi çok acı. Allah kimseye o hastalığı vermesin.

ölüm ölüm dediğin nedir ki gülüm? ben senin için yaşamayı göze almışım "SIKIYMM MII USTAA"



şu filmdeki gibi bir endişeye kapılmadım ölüm konusunda ama neticede hepimiz öleceğiz. öleceğini bile bile normal hayat yaşayan tek canlı insandır. bunu kabul edip güzel-dürüst bir hayat yaşarsak ne mutlu! endişeye mahal yok dünyadan sağ çıkan da.....


https://www.youtube.com/watch?v=2Vq1pdAHBcs

Benimde başıma gelen vardı ama benimkisi çok saçma oldu ilk uçağa binişim olacaktı istanbula dönüş ve ilk uçak tecrübem. Uçağa hazırlık yaptık ben cam kenarında oturuyorum bende hiç bir şey yoktu ama bir anda ne olduysa uçak normal pistten ayrılmaya hazırlanıyor ve kalkış yapacak direk, Kalkış yaptıktan sonra artık yukarıdayız falan benim betim benzim atmaya başlamış bir anda

Ne olduysa türbülansa girdikten sonra oluyor kalp acayip hızlı atıyor türbülansta baya sallandık yalnız uçaktan falan indiğimizde bembeyaz kesilmiştim korktum ama belli etmedim gibi eve gidince olan oldu bir spagetti yiyince gittim sadece bir çubuk ağzıma aldım ve hastanelik oldum sonra doktor panik atak teşhisi koymuştu.

Şimdi hiç bir şeyim yok ama unutmam bunu onun dışında başka anılarda var ama onlar başka türlü gerek yok asıl en ilginci buydu aslında.

benim oldu hem de biraz fazla oldu sanırım. saçma sapan işlerde çalışınca bu tür olaylar başınıza geliyor. neler olduğunu burada yazmak istemiyorum bana kalsın ama daha önce başımdan geçeni burada şaka yolla anlatmıştım. o da çeçen kardeşlerimin bana kız bulmalarıyla sona erecekti ki çok şükür kurtuldum:)) tehdit sonrası ölüm korkusu ise daha kötüsü. o bekleme, tetikte olma korkusu yok mu lan yeminle 1 saat=1yıl.

fiziksel anlamda hiç zarar görmesem de ruhsal olarak gerçekten yıpratıcı. bazen sosyal hayatta sorunlar yaşıyorum ve bunun sebebini ise çevremdekilere açıklamak zor. mesela yüksek sesin olduğu mekanlarda hala rahatsız oluyorum. kapayın mk şu müzügleri!!!

@kartepe hocam bence sizinkisi tamamen psikolojik. yazdıklarınızdan bu çok belli oluyor ki kafası rahat olan insanı bu topraklarda bulmak imkansız. doktorun vereceği ilaçları, yan etkileri olsa bile, kullanmamazlık yapmayın.

Hem de 2 kez

İlki 20 sene evvel nerden baksanız. Şeker yerken soluk boruma kaçmıştı. O saniyeler dakikalara uzadı, sırtıma vurdukları an öldüğümü düşünmüştüm. Zor yetiştiler.
İkincisi 7-8 sene evvel. Köyde traktörle çalışırken devrildi, ters döndü altında kaldım. O devrilme anı hala gözümün önünde. 2 saat uğraştı itfaiye ve kurtarma ekibi zor çıkarmışlardı. İkisinden de zararsız kurtuldum şükür...

Zor bir tecrübe gerçekten.

Öncelikle geçmiş olsun @kartepe.Umarım mr sonucundan hiçbir şey çıkmaz. Ölüm korkusuna gelince ara ara hepimizde oluyor galiba bu evham haline kapılma hissi.

köylüden mantar almıştım. Taze yeni koparılmış çok belliydi. Yediğim akşam gece yarısı aşırı terleme ile uyandım(yaz mevsimiydi) balkona çıktım ama terlemem geçmiyor. Direk aklıma mantar zehirlenmesi geldi. Araştırdım belirtiler arasında ateş terleme geçiyor. ama midem bulanmıyordu. Duş aldım falan neyse 1 saat uyuyamadım. En ufak bir baş agrım yada mide bulantım olsa hastaneye gidicem ama bide salak gibi kalmakta var herneyse sonra uyuyakalmışım. Uyandıgımda yaşıyordum:) Ama hayatımda hiç öyle bir korku yasadıgımı hatırlamıyorum.

2015 de kıymalı ıspanaktan zehirlenmiştim acile gidene kadar kendimden geçmiştim sanırım en yakın olduğum zaman bu zamandır. 4 gün kadar hastanede kalmıştım ve kabus gibiydi gerçekten. ıspanak zaten zehirliyor ama kıymalı ıspanak daha zehirleyici olabiliyormuş. 2015 den sonra kymalı yemek ve ıspanak artık tüketmiyorum

Haydaaa buda nereden çıktı demeyin 3 yıl önce yaşadığım bu korku bana son 15 gündür yeniden musallat oldu.
Malum @wolwo hocamın sağlık köşesi adlı başlığında yazmıştım. Bende hafif olmakla beraber 3 haftadır kafa ağrısı vardı. ( Tabi zaman geçtikçe ben bu ağrıyı beyin tümörüne yorara oldum. Ve beni aldı bir ölüm korkusu. Aniden ter basıyor, elim ayağım titriyor. Gece uykusu yok denecek kadar az. Yani 12 de uyusam saat 02 de uyanıyorum. Bekle ki uyuyasin. Gidip çocuğu kontrol ediyorum. Ben ölürsem ne olur oğluma diye kendimce düşünüp ağlıyorum. Vs vs.

Geçen gün nöroloji doktoruna gittim o da mr dedi. Sonra psikiyatri doktoruna gittim. Psikiyatri doktorunun. Verdiği ilaçları kullanmaya başladım ve o günden bu yana yaklaşık 5 gün geçti kafam çok nadir ağrıdı. Ve rahatladım diyebilirim.
Arkadaşlar günümüzün en boktan hastalığı stres.

Mr çektirdim sonucu cuma günü çıkacak şimdide beni mr sonucunda beyin bulunamadı gibi bir sonuç çıkarsa ne yaparım korkusu sardı. 😄😄😄

İşin şakası Allah kimseyi strese sıkıntıya sokmasın. Çok zor sadece şahıs için değil çevresi için özellikle eşim çok çekti benim bu korkularımdan. Herşeyin başı sağlık arkadaşlar. O esnada ne boğayı düşündüm ne de başka bir şey...