I dette tilfellet er det allereie avgjort korleis kaka vert fordelt, og det er ikkje nokon økonomiske hinder i vegen for å produsere bitcoin i stor skala her i landet. Problemet er kanskje at andre vil betale meir for straumen enn deg, og då vil sjølvsagt kraftprodusenten selje til nokon andre i staden. Det er slik ein marknadsøkonomi fungerer..
Vi har en blandingsøkonomi med sterk statlig deltagelse (f.eks med tilrettelegging) og et enormt potensiale for høy kraftproduksjon. Det mest akutte problemet er at vi som energiprodusent satser for mye på oljen og for lite på vannkraften. Nå ville satsing på kraft stort sett handle om å eksportere renere kraft til Europa og mindre om elektriske penger, men hvorfor skulle vi ikke være i verdenseliten her?
Noreg er ikkje ein spesielt stor kraftprodusent i verdsmålestokk, og det aller meste av potensialet for billig kraft (vasskraft med stort nedbørsfelt og stor fallhøgde) er allereie utbygd. Vi har nettoeksport i dei fleste år, er nettoimportør i andre. I gjennomsnitt er balansen grei. Sidan 2000 har Noreg eksportert ca 5,5 TWh per år i gjennomsnitt. Ca 4% av produksjonen, som er eit lite buffer når produksjonen er sopass veravhengig som han er. Til samanlikning har Tyskland hatt ein nettoeksport på over 60 TWh dei siste par åra. Det tilsvarer nesten halvparten av den totale kraftproduksjonen i Noreg i eit normalår.
Vi kan byggje ut mykje vindkraft, men det er for dyrt til den bruken du har tenkt deg.
Den viktigaste kjelda vi har til ny billig straum no, er import av overskotsproduksjon frå store vindkraftprodusentar, som Danmark, Sverige og Tyskland. Sidan vi kan regulere det meste av produksjonen vår, kan vi foredle den til dyrare straum ved å lagre og levere vår på eit anna tidspunkt. Der ligg nok det største inntektspotensialet for norsk vasskraft. Sidan vi kan lagre krafta, vert ikkje prisen like låg her i landet. I staden konkurrerer kraftprodusentane om å kjøpe krafta for å pumpe vatn frå låge magasin med stort nedbørsfelt opp til høgare magasin med større fallhøgde og mindre nedbørsfelt. Der kan krafta lagrast lenge i påvente av mindre vind og høgare prisar.
Skal du ha billig straum, må du finne kraft som er stranda på eit eller anna vis. Mange stader i Nord-Tyskland og i Danmark kan du av og til finne stranda vindkraft. Dvs når vindturbinane produserer meir enn straumnettet er i stand til å frakte ut til kundar som vil betale. Den får du gratis eller veldig billig. Til tider kan du faktisk få betalt for å bruke krafta. Problemet er at ein slik situasjon oppstår ganske sjeldan. I Kina, derimot, der dei stadig opnar vasskraftverk som åleine produserer meir kraft enn heile Noreg til saman, utan å byggje ut straumnettet eller industrien tilsvarande, der finn du mykje av det. Dei produserer heile tida, og er difor eit mykje betre val. Finn eit kart og samanlikn Tibet-platået, som er nedbørsfeltet til kinesisk vasskraft, med det norske høgfjellet. Vi snakkar om heilt andre dimensjonar.
No har vi divergert heilt frå temaet for denne tråden, so det er nok betre å halde fram ordskiftet i ein ny tråd.
No er det so mange robotar om beinet på børsane med god nok likviditet at avkastninga på investert kapital vert for liten.
