Yahu en basiti, mubarek ramazan ayındayız, hani nerde o eski ramazanlar geyiğine hiç girmek istemiyorum ama lan bırak eski ramazanları, pidenin bile eski kokusu yok gibi geliyor bana. Algılarımız, kaygılarımız, hayattan beklentilerimiz vs gibi bir çok faktör, anı yaşamamızı engelliyor. Çevremizdeki çember sürekli daralıyor gibi sanki, bir maaştan öbür maaşa kadar ne kadar az hasarla yol alabilirsek o kadar karlı sayıyoruz kendimizi, böyle bir ortamda mutluluk kim silkeler mutluluk endeksini hocam.
Hiç bir şeyin eski tadı kalmadı hocam. İnsanların kıt kanaat geçindiği, ay sonunu zor getirdiği, asgari ücretin genel ücret olduğu ve insanlar çalışarak, birikim yaparak bir şeylere sahip olunamayacağını anladığı an yaşamanın anlamının kalmadığını sorgulamaya başladık. İnsanların böyle bir ortamda mutsuz olması gayet doğal bir durum. Mutluluk endeksine de şaşırmadım zaten. Enflasyon hepimizi yıktı geçti resmen. Eskiye dair ne varsa sildi süpürdü. İnsanların hayatının kalitesizleşmesi enflasyonun en büyük sonuçlarından. Umarım yakın gelecekte yüzleri gülen insanların yaşadığı bir toplum oluruz.
Çocukluğu 80 li yıllara denk gelmiş biri olarak, o dönemde de ekonomik olarak orta direk sayılabilecek bir aileydik, ama babam tek maaşla ev almak için kooperatife yazılmayı düşünebiliyordu mesela, şimid iki maaşlı insanlar 40 dereden su getiriyorlar bırakın evi, araba alırken bile. O dönemlerde para azdı ama değerliydi, şimdi ise para çok ve dolayısıyla değersiz. hayata dair tadı tuzu eskisi gibi olmadığını düşündüğümüz herşeyin temelinde de bu var bence.
Adalet sistemine gelince maalesef burada da önemli açıklar bulunuyor. Cinayet işleyenler bile şaka gibi cezalar alıyorlar.
