Topic: Neden sadece başımız sıkıştığında birlik oluyoruz? (Read 221 times)

Hepsinden ayrı olarak başımızda öyle bir diyanet var ki, evlat edinilen çocuk ile evlenilebilir minvalinde açıklama yapıyor, ulan bunlar yüzünden dünya kadar adam dinden soğudu resmen, işleri güçleri bacak araları, yok cennette erkeklere şu kadar cariye verilecek, yok günde şu kadar posta atacak erkekler, yok efendim şöyle olacak böyle olacak, ulan koskoca İslamiyetin bin tane faydalı durumu var adamların kafası sadece bu işlerde, ben anlamadım valla nasıl insanlar bunlar.

Çok zor abi bunu zaten sen yapamazsın yıllardır çocuk hasretiyle tutuşan aileler belki bundan faydalanabilir onu yapabilir ama bekarsan bir yaşa geldiysen çok zor bekar değilsen yemiyorsa yine yapamazsın çocuk sahibi olunca sorumlulukları öğrenmiş oluyoruz

Son günlerde koruyucu aile talebinde de patlama oldu, çevremde başvuranlar oldu ama amiyane tabirle benim dötüm yemedi  kan bağı olmadan bir çocuk bireyi alıp "adam etmek" yetiştirmek okutmak vs büyük sorumluluk ve ben bu konuda kendimi yeterli görmüyorum. Devlet himayesindeki bu çocuklara el uzatan ve bunu hakkıyla yapanlara BRAVO derim. İyilik yapmak da bir kabiliyet meselesi...

Bizim birlikte olduğumuz zamanlar neden sadece bu zamanlar oluyor illa birinin başına bir şey mi gelmesi gerekiyor arkadaşlar ya illa deprem mi olması gerekiyor başımız sıkıştığında birlik olmak yerine diğer toplumların bazılarında olduğu gibi her dönem birbirimizi kollamamız gerekmez mi hem lafa gelince Türkün Türk’ten başka dostu yok diyoruz hem ilk tokadı biz vuruyoruz

Başımızın sıkışmadığı bir dönem oldu mu ki?

Biz birlik olamıyoruz. Birlik olabilsek, sonra ayrılmayız. Bizimki destek olmak değil, günü kurtarmak. Vicdanını henüz yitirmemiş bir grup kalanlara yardım ediyor. Yardıma ihtiyacı olanların en azından bir bölümü, yardıma muhtaç olmaktan kurtulunca yapılan yardımları unutuyor. Yine rant peşinde koşmaya devam ediyor. Öyle olmasa, 99 Gölcük depreminden sonra hiç bir müteahhit malzemeden çalamazdı. Vicdanı elvermezdi. Ama ruhunu şeytana satmış sözde müslüman insanımız, yaradılanı yaradandan ötürü sevmek yerine, dünya malına tapmayı tercih ediyor. Peki bundan vazgeçecekler mi? Bu dünyada değil...

Bütün meselede bu aslında zor durumda olunca her şeyi unutup birlik beraberlik içinde olabiliyoruz mesela Trabzonspor Basel maçında olduğu gibi tüm taraftarlar aynı tribünde yan yana maç izlediler normalde sokakta yan yana geldiklerinde kavga çıkması muhtemeldir. Bu birlik beraberliği her zaman gösterebilseydik eğer bu gün bambaşka bir Türkiye olurduk bence, sadece zor zamanlarda değil her zaman birlik içinde olup güçlü olmak gerekiyor.

İşte bütün mesele bu, normal zamanda da ortalama ahlaki şartlara uygun hareket edilse, bu durum peşinden kaçak kat yapmamayı, imar affı peşinde kosmamayi, siyasetten medet ummamayi, siyasilerin de oy için haksızlıklara göz yummamasini, bilimin dediğini dinlemeyi öğrendiğimiz gün birçok mesele kendiliğinden hallolacak.

Böyle bir durumda birlik oluruz olmasına da işte olay iyi günde bu kötü günlerin oluşmasını önceden engelleyebilecek kapasiteye sahip olmak. 99 depremi olmamış olsaydı bile bilimsel verilere dayanarak bu ülkenin neredeyse komple her yeri deprem riski taşıdığı için tüm binaların hayvan gibi iyi olması gerekirdi, bunu sağlayacak yasaların ve yasaların uygulanmasının tam yapılması gerekirdi. İşte keşke bunda birlik olmuş olabilseydik. Kaçak ev dikilmesine, yanlış inşaat yapılmasına, imar aflarına karşı birlik olmuş olsaydık bugün milyonlarca insanın ve ailenin acılar içinde kahrolmasını engellemiş olacaktık. Ve daha büyüğünü maalesef büyük ihtimal İstanbul'da göreceğiz. O zaman birlik olacak insan da az olacak ekonomi de bitmiş olacak.

Anadolu kültüründe birlik, beraberlik ve dayanışma vardır. Bizi bize bıraksalar zaten birlik oluruz, gereken tüm desteği gösteririz birbirimize. Ama ülkeyi öyle bir hale getirdiler ki herkes zıt kutuplarda, herkes birbirine saldırıyor günlük hayatta.
Böyle zamanlarda özümüze dönüyoruz, keşke her zaman birlik içinde yaşasak ama bu pek olabilecek bir şey gibi görünmüyor

Senin vekiline sen ulasmak zorunda olmayacaksın, zorda olduğunda o sana ulaşacak, herhangi bir şart surt gerekmeksizin amasiz, lakinsiz. Normal zamanda da zaten rahat rahat ulaşabilmek de bir lütuf olmayacak ayrıca. İşte o zaman herşey daha güzel olacak dostum. Siyaset dünya üzerinde en nefret ettiğim mecra ama bizim ülkemizin berbatligi başka bir seviyede...

@execijutiere hocam hemfikiriz sadece yazımın sonunda söylediklerinize tamamen katılıyorum kısmını yazmamışım. O insanları eleştirip sonunu bağlamadan bırakmışım. Durum söylediğiniz gibi, insanların bu durumu fırsat bilip fazladan kazanmak için yarışa girmeleri acınası bir durum.

Çünki hukümet yönetenler sahip çıkmıyor.

Her zaman söylerim hukumet dediğin şey vatandaş için orada değil kendi ceplerini doldurmak için varlar.
Benim vekilimse neden ben ulaşamıyorum böyle saçmalık mı olur.

Umarım bu günlerde olan birlik beraberlik çabuk unutulmaz.
Ben unututulacağını kalıbımı basarim. Mesela dün Trabzon maçına Fenerbahçeli Galatasarayli Beşiktaşlı taraftarlar da kendi formaları ile girdi ama aradan 2 ay geçsin. Bırak stada girmeyi cadde de bile zor yürür. Dayak yer ya da bir kamyon hakaret olur

Olmaması gerektiğini söylüyorum zaten. Olması zorunlu gibi olmamalı. Niye böyle bir durum karşısında bu fırsatçılık konuşturuluyor da diğer türlü insanlar pasif kalıyor?
İşimize gelince fırsatçılık konuşturmak kolay ee bir de bunun cezası ve diğer tarafta sorulacak hesabı var. Yazıktır günahtır. 30-40 türk lirası fazla kazancam diye insanların zam yapmak için birbiriyle yarış halinde olması çok acınası bir durum.

Toplumun her kesiminde böyle insanlar vardır, olacaktır da. Oradaki bir işletme fırsatçılık yapmış ama yüzlercesi insanlara yardımcı oldu. Bir anda böyle bir durumda toplumun hepsinin yüzde yüz doğru davranmasını bekleyemeyiz. Sadece bizim toplumumuz da değil diğerlerinde de çıkar böyleleri. Çünkü her insan iyi değil. Aralarında düşüncesizleri de var kötüleri de. Biz yapmış olduğumuz iyi davranışlara bakalım diğerleri kendi kötülükleriyle kalsın. Onlar gibi davranmamaya gayret etmemiz bile toplum için iyi bir adım olur.

Birlik oluyoruz olmasına da böyle durumlarda neden fırsatçılığımızı da konuşturduğumuzu da konuşmak gerekir.
İnsanlar depremde canımı,evini,malını,mülkünü kaybetmiş. Bir çorbayı bile 50-60 hatta 100 türk lirasına satanlar mı dersin, ev kiralarını arttıran mı,battaniye-yorganın fiyatlarını arttıran mı say say bitmez. Bu gerçekten çok kötü bir olay. Bu fırsatçılığı sürekli yapıyoruz ve buna dur diyen yok. Genel anlamda böyle olduğu zaman birleşmemiz gerekirken böyle insanlar olduğunu görünce üzülüyorum.

Anormal karşıladigimiz şeylerin büyük kısmının aslında normal olduğunu kabullendigimizde birçok sorunu çözüme kavusturmus olacağız. Empatinin sadece zorluklarla karşılaşıldığında değil de, her zaman genel geçerliliği olan bir kavram olduğunu ne kadar kalabalık ogrenirsek, o kadar barış ve refah içinde yaşayan insan sayımız artacak, biz görür müyüz emin değilim ama mutlaka o günler de gelecek...

Enteresan bir şekilde dediğiniz gibi bağışıklık kazandık ya da bir tür acı bağımlılığı içine girdiğimiz döngü. Bir daha yaşanmasın sadece temenni olarak kalıyor, temenninin olması için gerekli ne varsa gerçekleştirme noktasında ise sürekli sınıfta kalıyoruz...

Bence soru ‘Gerçekten birlik olabiliyor muyuz?’ mu olmalıydı. 1-2 hafta sonra hemen her şeyin eskiye döneceğini hepimiz tahmin edebiliyoruz bence depremden etkilenen vatandaşlarımızın dışında. Toplum olarak travmalara öyle bağışıklık geliştirdik ki herkes aman bana bi şey olmasın derdinden birliği falan unutmuştur..

Bizim milletimizin kronik sorunu bu aslında ama bunu fırsat bilen şereften nasibini almamışlar yok mu işte onları gördükçe cinlerim tepeme biniyor. Bizim milletin genel sorunu başı sıkışınca birlik olması. Fanatiklik kadar saçma bir şey yok. Deprem olunca bunu tüm taraftarlar anlıyorlar. Halbuki normal zamanda da olması gereken tam olarak bu. Keşkeler ile yaşanmıyor da keşke deprem olmasaydı bu kadar can gitmeseydi de fanatikliğe devam etselerdi.

Asrın felaketinde 10. Günü geride bıraktık, bugün öğlen saatlerinde de yeni bir mucizeye tanıklık ettik, ama sanırım artık enkazda kalan canlarımız için ümit ne yazık ki çok çok azaldı, Allah milletimize kolaylık versin.

Asıl konu aslında başlıkta da olduğu gibi, ülkece kenetlenmemiz için illa bir felaket ile karşı karşıya kalmamızın gerektiği durumu. 10 günü aşkın süredir, dini dili ırkı mezhebi ne olursa olsun, öylesine büyük bir seferberlik ilan edildi ki, insanlar ellerinde avuclarinda ne varsa, hatta çocuklar binbir özenle biriktirdikleri paraların olduğu kumbarasina kadar yardımda bulundu, bulunmaya da devam ediyor, oradakiler aç diye evlerimizde yemek yiyemez olduk, üşüyor diye isinamaz, ağlıyor diye gulemez olduk, ki bunlar zaten ortalama ahlaki düzeydeki her bireyin yaşayacağı duygulardi. Dün gece birkaç yönü beni kişisel olarak rahatsız etse de tarihin belki de en büyük bağış kampanyalarından birine şahit olduk, ayrıca yurt dışından da inanılmaz yardımlar geldi, özellikle Merih Demiral dünyaca ünlü futbolcularin formalarini al satarak inanılmaz rakamlara ulaştı, bu ve bunun gibi binlerce örnek var. Ahbab ve babala da her ne kadar bazı kesimin anlamsızca tepkisini çekse de çok büyük hizmetler etti, etmeye de devam edecek.

Gerçi münferit örnekler de oldu, kira fiyatlarını ucuranlar, 4 kase çorbaya 500 lira hesap çıkaranlar, yagmacilar vs. Ama hepsi de yaptıklarının bedelini ödedi, ödemeye de devam edecek inşallah. Bu akşamki Trabzonspor Basel maçıni tüm takım taraftarları kendi formaları ile üstelik Trabzon da izleyebilecekler, hem de el ele kol kola. Bunun normal şartlarda olma ihtimali çok dusukken bu insanlar milli şuurla yanyana gelebiliyormus demek.

Hepsini alt alta üst üste yazıp değerlendirdiğimizde, ortaya enteresan bir durum çıkıyor. Normal şartlarda su birlikteligin binde biri ile bambaşka bir ülke olabilecekken, neden bunu basaramiyoruz? Acıya mi düşkünuz, dertten mi besleniyoruz, komşuluk gibi çok büyük ve önemli bir müessese kayboldu neredeyse, koca koca sitelerde insanlar karşı komşularını tanımıyor, ama en ufak bir felakette yüzlerce kilometre ötedekiler için çırpınıyor. Sonu olan omurlerimizde artık fanı kavgaları, kaygıları bir kenara bırakıp, adil olana, hakkımız olana razı gelip, kırmadan incitmeden yaşayıp gitme çabası sadece ihtiyacımız olan, gerisi zaten bu millette fazlasıyla yok mu sizce de?