Topic: Aile Üyesi Kaybı ve Hayata Geri Dönmek. - page 2. (Read 299 times)

Çok doğru söylüyorsunuz hocam, Allah razı olsun bütün büyüklerimizin inşallah.

Başınız sağolsun.Dünyada insanın başına gelecek en kötü şey sevdiklerinin vefatına şahit olmaktır.O duyguyu tam olarak bilemiyorum çünkü en yakınımdan birisini henüz kaybetmedim.Elbette yaşı büyük bir kaç akrabamız vefat etti ancak duygusal bir bağ olmadığı için herhangi bir ölüm haberiyle aynı etkiyi yarattı bende, yani fark etmedi herhangi bir şey.

Ancak iş en yakınını kaybetmeye gelince, küçük kardeşimin rüyada vefat ettiğini gördüğüm gün rüyada göğsümün ortasında yanan kor ateşi düşündükçe, gerçeğinin ne kadar acıtacağını tahmin eder oldum.Kalkar kalkmaz ilk işim kardeşimi öpmek olmuştu.İşte o an geride kalan her şeyin boş olduğunu anlıyor insan…

Başınız sağolsun sevgili dostum.

Bir büyüğü kaybetmek elbette çok zor, ama zamanla azalan bir acı. Geçen sene bu zamanlar bende bir büyüğümü kaybetmiş biri olarak o gün yaşadığım duygu ile bugün yaşadığım aynı değil. O an, o süreçte insan üzüntüyü hissediyor sadece, fakat zaman geçtikte beraber geçirdiğiniz anılarınız aklınıza gelmeye başlıyor. Yad etmek dediğimiz sürece girmeye başlayınca azalıyor o acı duygusu ve ne kadar güzel bir hayat yaşadık beraber duygusu başlıyor. Bu yüzden ister istemez güzel anılara odaklanmaya başlayınca o acıda biraz diniyor. Benim böyle oldu en azından, herkesın yası kendine özel, ve belkide başkaları bu şekilde değildir, ben sadece bana nasıl oldu onu anlatmak istemiştim.

edit: allah rahmet eylesin.

Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun. İnsanda nisyan duygusu olmasa kafayı yer ama Allah nisyan ( unutkanlık) vermiş.

Çok teşekkürler hocam, sizin de büyükleriniz için aynı şekilde. Çok doğru ölüm her nefesimiz ile bizim de yaklaştığımız bir gerçek; o yüzden hayatı hırs, para dan çok sevgi üzerine döşememiz gerektiği kanaatindeyim, sonuçta diğer tarafa bizi uğurlicak şey sevgidir. Kaybettikleriniz için sizinde başınız sağolsun, temenniniz için teşekkür ederim. Sağlıcakla kalın.

Önceki yazınızı da okuyacağım, Allah gani gani rahmet eylesin vefat etmiş büyüklerinize sizin de. Çok zor bir süreç tahmin edebiliyorum; yazınızı okurken kendimi gördüm orda, morgda ben tanıma görevini yaptım, çok zor idi. Ancak insanın görevini yerine getirmesinin verdiği de bir gurur oluyor içinde. Hayatın gerçekleri bunlar, bir gün umarım siz ben ve herkes sevdikleriyle tekrar kavuşurlar. Ben o eşiği önceki dedemde uzun bir zamanda atlatmıştım ancak pazar rahmetli olan dedemle haftada 5 gün görüşür hatta cuma günü bile birlikteydim. Çok büyük bir şoka uğruyor insan, ancak zaman herşeyin ilacıdır bu konuda haklısınız. Başınız sağolsun. Güzel cevabınız için teşekkürler.

Birinci dereceden hiç yakınımı daha kaybetmedim allaha şükür ancak ikinci dereceden babanne, annenne, dede ve bir dayımı kaybettim. İçlerinde beni en çok babannemi kaybetmek etkilemişti. Diğerlerinde de ister istemez bir dünyadan soyutlanma oldu ama babannemde ayrı birşeydi. Köyümüzde defnedilecekti ve akşamdan gidip onun yaşadığı evde uyudum. Sabahta cenaze nakil aracı sabah erken saatlerde getirdi ve babam amcanlara gidiyorum uyandığında gelirsin diyerek gitti. Babam gittikten sonra tekrar uykuma daldığımda rüyamda görünce sevinçle ölmemişsin babanne diye haykırdığımı hatırlıyordum ama uyandığımda gerçek yüzüme çarptı.Herhangi birşey hissetmiyordum çünkü kabullenemiyordum öldüğünü ama çok nötrdüm herhangi bir tepki gelmiyordu içimden. Daha önceki birkaç konuda babannemin şehit annesi olduğundan bahsetmiştim. Toprağa verene kadar hiçbirşey yoktu bende hatta son kez görmek isteyenler varsa diyerek gasilhanede yüzünü açmışlardı. O an bile içimde birşeyler doluydu ama dışarıyı bırak içimde bile kendi kendime vuramıyordum.  Taki başsağlığına askerler gelene kadar. Onlar geldiğinde çay ikram ederken bana vefat eden teyzemiz sizin neyiniz oluyor diye sorduklarında ilk defa birisi bana yöneltmişti ve baba annem diye iki ayrı kelimede söylerken gözüm dolmuştu ve gidip bir köşede hüngür hüngür ağlamıştım. O an kabullenmiş olmuştum babannemi kaybettiğimi.

Misal bu kabulleniş dedemde de bu hızlı olmuştu. Defnederken mezarına girmiş kucağıma almıştım toprağa ben vermiştim. Dedem ben küçükken çok uzun boylu poslu birisiydi ama yaşlandıkça beli eğildi yani tabiri caizse boyunu posunu kaybetmişti. Ama o an kollarımda tuttuğum o koca adam dediğim an kendime kabullenmiştim. Evet unutulmuyor ya da acısı geçmiyor ama alışıyorsun zamanla bunun içinde kabullenmek gerekiyor. 2 Ay önce çok sevdiğim bir kız arkadaşım babasını kaybetti sürekli onunla konuşmak dertleşmek istedim ama kendini kapatma yoluna gitti. Babasını kaybettiği günden sonra sesini duyamadım bile yani. Bu tarz durumlarda bir eşik var ki o eşiği ne kadar hızlı atlatırsan o kadar iyi. O eşikte kabulleniş.  

Ve başınız sağolsun hocam 

Allah rahmet eylesin başınız sağ olsun.
Yakınların ölümü insanı derinden etkiliyor, bir süre olayın şokunu atlatamıyorsunuz. Ölümü yakınınızda hissediyorsunuz.
 meşhur bir deney var: karşınızdaki insana "öleceksin" dediğinizde ilk "kim ben mi" cevabı veriliyor genelde. Bu da insanın öleceğini bile bile ölümü kendinden uzak saydığı anlamına geliyor.

Merhabalar, ailenizde yakın birisini kaybettikten sonra hayata nasıl geri döndünüz?

Ne yazık ki yakın zamanda dedemi kaybettim ve cenaze işlemlerinde hep yanında oldum, gömülene kadar. Bu da cenaze sonrası herşeyin benim için dahada kötü olmasına neden oldu. Hayat devam ediyor biliyorum, ancak hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak benim için. Siz kayıp yaşadıysanız, sonrası hayata nasıl eskisi gibi geri döndünüz. Buraya böyle yazılar yazılıyormu bilmiyorum ancak sizin de yorumunuzu merak ediyorum.

Sağlıcakla Kalın.

Tetaeridanus.