Topic: Çalışmayı Neden Sevmiyoruz? (Read 404 times)

19 yıl boyunca internet cafecilik yaptım bunun yanında bilgisayar tamiride yapıyordum cafeden ziyade teknik servis hizmeti veriyordum gecem gündüzüm yoktu ancak sonra baktımki attığım taş vurduğum kuşa deymemeye başladı bende daha az çalışmaya başladım.

Neden fazla çalışacağım? devlet daha çok yaslasın diye mi?

Çalışmayı çok seven biriyimdir resmen hayata çalışmak için gelmişimdir 19 yıl boyunca ne bir yere gittim ne bir geziye katıldım sadece çalıştım sonra baktımki hak yemeden bi,rşeyler sahibi olamıyorsun.

Kimle konuşşam yalan söylüyor. Müşteri gözümün içine baka baka yalan söylüyor. Yalan dolan olmadı mı mal sahibi olamıyorsun.

Kurum ihalelerine girmeyi uzun zaman önce bıraktım çok nadir girerim. Hırsızlık arsızlık hak getire. en son 2 kurumda ihaleye girmiştim anlatamam ama ben utandım.

Çalışmayı sevmiyormuşum.  Yemişim öyle çalışmayı.

Çalışmayı sevmemenin bir kaç özel durumu var biri bizim yaradılışımız gereği çalışmayı sevmemek diye düşünüyorum diğeri de ülkemiz özelinde hak edilen maddi ücreti alamıyoruz iş yerinde yapılan mobbinglerde cabası

İlk önce merit için teşekkür ederim. Kesinlikle katılıyorum size. Ben de full time bir işte çalışan biri olarak param olsa işimi bırakırım. Gençliğimi sanat, spor, oyun ve geziye harcarım. Maalesef çalışmak zevklerimizi yani uzun vadede bizi öldürüyor.

Bu konuda sahip olduğum düşünce yıllar yılı hiç değişmedi. İnsan bence kısacık ömrünü çalışma ile doldurmamalıdır. Çünkü dünyada kalıcı değildir. Ölümsüzlük olsaydı gerçekten gelecekte rahat etmek adına çalışma anlayışını överdim ama gelecek diye bir şey pratikte yok çünkü hayat sonlu.
Ben şu an tam zamanlı bir işte çalışıyorum. Tek amacım para kazanmak başka hiçbir nedeni yok. Param olsa işimi bırakır sadece zevk aldığım konularda çalışırım. Görüşüm budur.

İş yerinde ki abi çalışmak iyi birşey olsa üstüne para verilmez der. Abimiz bence haklı. Sonuçta zamanımızı satıyoruz. Bir de sevmediğin bir iş ve ortamda çalışıyorsan, çalışma eziyete dönüşüyor. Ayrıca kazandığın para işte yaşadığın enerji ve zaman kaybını karşılamıyorsa yine çalışmak eziyete dönüşüyor.

Pozitif ayrimcilik gerekcesiyle haksız yere hep gece vardiyasi yiyom. Neden seveyim?

Ülkemiz koşullarından ötürü sevdiği işte çalışmayan bir sürü insan var. Hatta yüzde olarak bakacak olursak sevdiği işte çalışan sayısı sevmeyenlere oranla çok çok azdır. Bundan dolayı insanlar çalışmayı sevmiyor diyoruz genel olarak. İnsanlarımız mecburiyetten çalışıyor geçinmek için. Türk milleti zekidir, çalışkandır diyoruz evet ama yapılan işin karşılığı olarak tatmin edici ücretler kazanılmadığı için de kimsenin çalışası gelmiyor açıkçası.

Bizde kazanılan para çalışana hiç bir şekilde tatmin vermediği için sonuç olarak işi sevmemem durumu ortaya çıkıyor. Maaş tatmin edici olsa alan kişi bir müddet sonra işini sevecektir. Biri yoksa diğeri de yok.

Yaptığınız işi yada mesleği sevmemekle genel anlamda çalışmayı sevmemek arasında ince bir çizgi var. Mesleğini sevmeyebilirsin ama yaşamak için çalışmak zorundasın. Hayatin doğal seleksiyonu bu. Yaşamak için yemek yemek su içmek barınmak vs. Gibi ihtiyaçlar var. Bunun karşılanması için de para kazanmak bunun için de çalışmak gerek. Sevdiğin işi  yap yada yapma çalışmayı sevmezsen hayatı sevmezsin sevemezsin. Çalışacaksın kazanacaksın ve yemeyi de bileceksin. Ama sen genel anlamda çalışmanın tamamına karşıysan o zaman sende bir sıkıntı vardır.

Ben hangi işi yaparsa yapsan bir tane memnun kimse görmedim. Buna doktor ve mühendislerde dahil. Herkes yaptığı işten şikayetçi. Işyeri sahipleri de aynı. Kimi şartlar ağır kimi de maaş az diyor. Bunları diyenlerin bazılarının altında son model arabaları ve evleri var. Tatillerini de her sene muntazaman yapıyorlar. Insanoğlu doyumsuz maalesef. Hep eleştiriyoruz. Bu sadece bize özgü birşey değil insanlığın tamamına özgü bir şey.

Empati kuralım çalışacak sağlığımız olmasa, ya da açlık ve sefalet için de yaşayan bir coğrafyada doğmuş olsaydık nasıl olurdu? En önemlisi sağlığımız yerinde çalışacak gücümüz varken çalışmayı dert etmeyelim. Çünkü hayatta dert edilecek okadar cok şey var ki.
 

Ülkenin refah durumu bireyin kararında en etkili olan etkenlerden birisidir. Yaşadığınız ülkede hangi bölümü bitirmiş olursanız olun, eğer ülke size hak ettiğiniz değeri vermiyor ya da veremiyor ise kişinin ülkesine olan güveni azalır ve mutluluğu refah içinde olan başka ülkelerde aramaya başlar. Ülkemizde bu durumda olan o kadar çok insan var ki. Aslında elimizde çok fazla nitelikli iş gücü var fakat yeterli istihdam imkanı yok. Çünkü eğitim sistemi kötü ve bir sürü kişi mezun ediliyor. İstihdam açığı ile denge sağlanamadığı için de nitelikli insanlar bile boşta kalabiliyor. Bu dengeyi sağlayamadığımız sürece beyin göçleri de devam edecek.

Çalışmayı şu nedenle sevmiyoruz benim verdiğim emeğin yarısına adam daha fazla maaş veya ücret alıyorsa bende çalışmayı sevmem.Ha şöyle bir şey var sevdiğim mesleği yapıyorsam ne kadar kazandığımın önemi yok tabiki sonuçta ben bu işi zevkle yapıyorum ama başka bir iş konusunda fikrim bu yönde.

Çalışmayı neden sevelim ki?Bir Avrupa vatandaşının 50+ yaş gruplarının vücuduna bakın, bir de Türkiye’de emekçi abilerimizin yaş gruplarına bakın bakalım neden çalışmak istemediğimizi anlayacaksınız.Hayatın en fazla insanı yıpratıcı etkisi çalışmaktır.

Bir baltaya sap olmayacak tipler, sırf parası var diye bir iş yeri açıyor ve siz muhtaç olduğunuz için o kişinin yanında çalışıyorsunuz.Bu çalışmadan sonra iş stresi yaşıyorsunuz, bu stres sizi evde mutsuz ediyor, çocuklarınızı mutsuz bir hayatta büyütüyorsunuz.Ekonomi kötü, paramızın değeri yok.Basit bir telefon/tablet alabilmek için Avrupa vatandaşının aldığının 10 birim katı fiyatına hatta vergilerle 12-13 katına ürün aldığınız için almıyorsunuz.

Kendinizi tatile layık bir insan olarak görecekseniz bile yabancı uyrukluların Türkiye’de 500-600 birime aldığı hizmeti siz 10.000 birime alıyorsunuz.Mesai saatleri 12 saat üstelik tek izin gününüz pazar günü…

Sayılacak çok şey var.Bu şartlarda hangi millet vatandaşı olursanız olun, çalışmayı sevmemeye devam edeceksiniz…

Asgari ücret seviyesinde vermedi ama işsizlik ödeneği çatısı altında ödeme yaptı hocam. Orada bahsettiğim Amerika'da da buna benzer yakın bir oranda ödemelerde bulundu işsiz kalan vatandaşlarına. 1000 tl ayrı bir muhabbetti hocam.

Hocam devlet ne zaman türkiyede insanlara asgari ücret seviyesinde para verdi? insanların hayatlarını geçindirecek kadar parayı çalışırken bile vermeyen bir devlet bu süreçte durumu olmayanlara 1000 lira destek verdi herhalde sadece. bu para zaten yetmez ki.

Bahsettiğiniz durumun tamamen çevresel şartlarda oluştuğunu düşünüyorum. Emek = Ekmek orantısının absürd seviyelerde olmadığı toplumlar daha refah bir hayat sürdüklerini görüyoruz ki bu durumda belirli bir hayat standartları içerisinde yaşamlarını sürdürüyorlar. Çok para kazansalarda belirli rutinlerine devam edip öyle çok şaşalı hayatlar sürmüyorlar. Tamam sürenleri varda ikinci önermede yer vereceğim örnekle aralarında ciddi fark var.

Emek = Ekmek orantısının arasında ciddi fark olan toplumlarda ise refaha erebilmenin yegane yolunun kısa yoldan parayı vurma ya da Afrika'da safaride nalları diken hiç tanımadığımız amcamız halamızdan yüklü bir miktarda miras kalmasının yoluna bakılıyor. Bu durumda ise çalışmayı sevmiyorlar, belirli bir rutinde oluyorlar lakin bulundukları rutine ana avrat sövme potansiyelleri yüksek oluyor. İlk önermedeki insanlar hayatlarını idame ettirecekleri meslekleri kişiliklerine karakterlerine daha uygun bir şekilde seçerken bu ikinci önermedeki insanlar hangi meslek onlar için daha iyi kazanç kapısı oluşturuyorsa bu noktada meslek ve kariyer seçimine yöneliyorlar.

Çalışmak güzel şeydir. Sevdiğiniz bir şeyi yaparken iş olarak görmez sıkılmazsınız ancak sevmediğiniz bir işi yaparken bir dakika size 1 saat gibi gelir. Bundan mütevellittir ki bir ülkenin refah durumu o insanların çalışmasına, o ülkeye değer katmasına direk etki eder. En büyük örneği ise ülkemizde tıp, hukuk, yazılım gibi sektörlerin bölümlerinde okuyan öğrencilerin yabancı ülkelerde garsonluk yapmaya can atmasıdır.


Pandemi sürecinde işinden ayrılanlar için böyle bir uygulamayı ülkemizde ve Amerika'da gördük hocam aslında ancak sonuçlar çok farklı oldu. Amerikadaki insanlar çalışma imkanı dahi olsa çalışmamayı seçerken ülkemizdekiler bu para yetmez bize deyip ek gelir kaynaklarına yöneldiler ki bunun başlıcası kripto paralardı. Ekmek elden su da gölden oldu mu olmuyor işte

Keşke iş özgürlüğü olsa da devlet işsiz olana hayatını geçindirecek kadar parasını verebilse, düşük ücretle ama hayatını geçindirecek kadar para alıp, çalışmayı seçenler parasını kazansa çalışmak istemeyen de bu parayla idare edebilse keşke. tabi bunlar hayal olarak kalabilecek ihtimaller.

Çocuklarımızın geleceğinden endişe edip onu garanti mesleklere yönlendiriyoruz. Asıl sorun ebeveynlerin zihniyeti. Memur ol kurtul diyorlar. Memurluk üstün bir meslek gibi tutulup ticaretle uğraşan kişiye bu değeri vermiyoruz. Bu zihniyet olunca memur olan parasıyla yetiniyor ve başka iş yapmıyor. Üretim yapmıyor yani. Sonra tembel bir nesil yetişmiş oluyor.

Calışılan yerler kurumsal olsun, herhangi bir şirket olsun ne olursa olsun hepimizin sırtından para kazandığı üstüne üstlük calışanı daha çok calışmaya zorlaması, hakkını tam olarak vermemesi ve bir çok problemlerle calışanı zor durumda bıraktıktan sonra nasıl insan işini sevebilir elbette sevmez özveriyle calışmaz sadece mesaisinin bitmesini ve maaşını almayı bekler. Şartlar gerçekten kötü.

Kim çalışmayı sever ki boş yere. keşke bende sizlerde para sorunu olmadan yaşayacağımız ömrümüzü dolu dolu geçirsek. öyle bir kapitalist düzenin içinde büyüyoruz ki, para her şey olmuş maalesef.

Çünkü çalıştığımız bir çok yer insana gereken değeri ve hakkını vermiyor. Böyle yer çok az ( varsa tabi)
Sen o kadar dirsek çürüt aldığın para 3 kuruş. Evde ikinci çalışan yoksa karnın ya doyar ya da doymaz. Hal böyle olunca çoğu kimse kısa yoldan köşeyi dönme hedefinde. Çalışmadan yatıp gezip tozmak herkesin hedefi olmuş artık.