Topic: Çalışmayı Neden Sevmiyoruz? - page 2. (Read 404 times)

başkaları için yorum oluşturmak istemiyorum ama ben zorlu ve zahmetli işkollarında yer almaktansa daha az para kazanıp daha az yıpranacağım işkollarında çalışmayı tercih ediyorum (aynı meslek grubunun farklı iş alanları/bölümleri gibi düşünün). hiçbir şeye değmiyor, ne alakalı ya da alakasız başkalarıyla kıyas oluşturmaya, ne de harcanan emeğe; valla ben değdiğini görmedim, değdiğini iddia edenleri de tabii ki tebrik ederim.

Calısmayı neden sevelım kı hayat ınsana sunulmus bı hedıye ve bız sırf bu parayı kazanmak ıcın baskalarının emrı altında rezıl bı sekılde calısmak zorunda kalıyoruz boyle olunca ınsan kım calısmak ıster kı gunde 12-13 saat calısıp asgarı ucret alıyorsun

Toplumun bir kesiminde gerçekten ben de böyle bir isteğin var olduğunu düşünüyorum. Yani ben parayı kısa yoldan hemen bulayım da hiç çalışmama gerek olmasın ya da birileri bana işimde alacağım parayı ödesin de ben rahatıma bakayım gibisinden düşünen insanlar. Aslında hepimiz isteriz mesela kripto paradan parayı bulalım ve ömrümüzün sonuna kadar bizi götürebilecek bir paraysa hiç çalışmayalım diye. Ancak bu bir bel bağlama şeklinde olmaz. Biz yine elimizdeki kripto parayı tutmaya bir yandan devam ederiz bir umut olarak ama diğer yandan da işimize gücümüze odaklanırız.

Tembellik yapmayı daha çok seven insanlar dışında bir de çalışma şartlarının kötülüğünden dolayı isyan edip çalışmaktan soğuyan insanlar da vardır. Bu insanlara kesinlikle hak veririm ki ülkemizde de malesef böyle çok insan var. Zaten çalışma şartları hep yasalara uygun şekilde işlese, şimdi çoğu insan mutlu bir yaşam sürüyor olurdu. Fakat dışardan bakıldığında bile mutsuzluğu yüzlerinden belli olan çok insan ile karşılaşıyoruz. Umuyorum ki, bizim de refah içindeki ülkeler gibi o güzel günleri göreceğimiz zamanlar olabildiğince yakındır.

İş ortamındaki çekişmeler, terfi almak için başkalarını ezmeler. Birbirlerinin açıklarını arayanlar. Sıkıldım. Yalnızca işe odaklanmak bile yetmiyor. Sıkıcı rutin işler yetmiyor. Başkalarının terfi alma savaşlarının piyonu da oluyorum zaman zaman. Keşke hep çocuk kalsaydım. Her şey daha kolaydı orda.

Aslında bence çoğu insan aslında çalışmayı hiç sevmediğinden kaytarmaya çalışmıyor. Şartlardan dolayı bıkan insan sayısı eminim ki ülkemizde oldukça fazladır. Hatta farklı ülkelerde de böyle bir şeye sebep olan firmaların sayısı az da olsa çok da olsa var oluyor illa ki. Ülkemizdeki örneklerden devam edecek olursak, insanlar genel olarak yasal çalışma saatlerinin çok üzerinde çalıştırılıyorlar ve asgari ücret alıp seslerini çıkarmamaları bekleniyor. Vasıfsız insanlar için asgari ücret almakta problem yok tabi ancak işçi sınıfı da insani şartlarda çalışmayı hak ediyorlar. Zaten yasal sınırlar içerisinde haftalık 40 ya da 45 saatlik bir çalışma süresi mevcut diye biliyorum. Fakat ister işçi olsun ister donanımlı bir mühendis vs. olsun insanlar artık çoğu zaman hak ettiği şartları elde edemiyorlar. Ancak büyük şirketlerde çalışabilenler kendini kurtarıyor.

Bu çok çarpık bir düzendir. Bu kafayla insanlardan ne verim alabilirsiniz ne de onların mutlu olmasını bekleyebilirsiniz. Elbet bir gün bu düzen komple değişecek. Fakat o zamana kadar insanlarımız neşesini iyice kaybetmiş olacaklar. Hem kötü ekonomik koşullar hem de yetersiz çalışma koşulları bir araya gelince koca bir mutsuzluk ortaya çıkıyor çünkü.

Ben çalışmayı seviyorum hem de çok seviyorum ancak sevdiğim işte çalışınca seviyorum, yine de keşke çalışmak zorunda olmasak ve para derdimiz olmasa, böyle olursa yaşayacağımız 50-60 seneyi daha dolu dolu yaşardık diye düşünüyorum,

Çalişmayi sevmemenin çesitli sebepleri olabiliyor . Kimisi sevmedigi bir işte calistigi icin çalismayi sevmez kimisi huy olarak tembellige yatkindir kimisinde ise durum daha farkli . Mesela kardesim ben bildim bileli para kazanacak bir işte çalismayi birak evdeki hayati idame ettirecek isleri bile yapmaktan kacinir baştan beridir böyle geldigi icin bize artik normallesen bir durum olmustu lakin iş daha ciddiymis . Megerse bunun da bir psikolojik sorun oldugunu ogrendik ailece. Demem o ki kimi kisiler de hasta olduklari icin calismayi sevmiyorlar ama farkinda degiller .

30 saat çalışmak mı ? Hem de haftada. Ben Hollanda’ya gitmek istiyorum. Söylediğim 6 saat kavramına uyan ülkeymiş portakallar. Günde 6 saat haftada 5 gün toplam 30 saat. İnsanın insan olduğunu anladığı ülke olabilirler.

2020 yılında AB üyesi ve aday ülkelerdeki haftalık çalışma saatleri incelendiğinde haftalık 44.5 saat ile Türkiye 1. sırada yer alırken, Türkiye'yi 44.3 ile Karadağ ve 42.3 saat ile Sırbistan izlerken, Avrupa'da haftalık çalışma saati en az olan ülke ise 30.3 saat ile Hollanda oldu.

Mesele çalışmayı sevmek değil. Mesele emeğinin karşılığını alamamak. Avrupada ortalama günde 6 saat çalışılırken Türkiye’de 12 saat çalışılıyor alınan paraya bakarsakta karşılığı değil. Bu yüzden insanlar çalışmaktan erinen hale geliyorlar, çok doğal.

Aslında çalışmayı sevmeyen bir millet değiliz. Çalıştığımızda verdiğimiz emeğin karşılığını alamıyor oluşumuz bizleri çalışmayı sevmekten alıkoyuyor. Yurtdışına bakıyor insanımız adam 1 ay çalışıyor orası için siktiri boktan bir araba alıyor ama acayip mutlu gözlerinin içi gülüyor o arabayı Türkiye'de almak istediğinde aylarca veya yıllarca çalışman gerekiyor. Ne yazık ki ülkemizde neresinden tutarsan tut çalışan tatmin olmuyor ne çalışma saatleriyle ne ücretiyle ne sosyal imkanlarıyla hal böyle olunca mesai saati bitsinde gideyim artık moduna giriyor.

Calismayi neden sevmedigimiz tamamen toplumsal sorunlarla baglantili olarak dusunuyorum, onegin: at yarisi misali ogrencilik yillarimizdan beri yaristirildik, bir universite sinavina calisan biri, cevreye utanmamak icin sevmedigi bir bolumu okuyabiliyor, okudugu bolum sevmedigi bir bolum olmasi sonucunda isi de sevmedigi bir is oluyor, oysa toplumsal baski olmasaydi o bolumde hayatinin 4-5 yil okumayacakti.

Daha sonra yasi geliyor 30'a, cevreden basliyor ne zaman evleneceksin ? Ne sacma sapan sorular bu, merhaba demeden ne zaman evlenecegini soruyor insanlar, bayanlar icin bu durum daha tahammulsuz yapiyor cunku adi kizkurusuna cikabilir, cevreden "evde kaldi" denebilir. Daha sonra derme catma bir evlilik yapiyor adam veya kadin.

Ne oldu ? Belki isini zamanla secevekti, eve geliyor 8-9 saat calistiktan sonra, nefes alayim diye sevmedigi birini buluyor evde, kari dirdirini da yiyor, ne eve gelmek istiyor, ne de ise gitmek.

Oturup derdi terk yapayim diyerek raki iceyim arkadaslar diye, raki sofrasinda bir aylik maasinin yarisini birakiyor, ben olsam birak calismayi yasamayi istemem.

Calismayi sevmiyorum.

Yeni sisteme geçince kapanan bir kurumda halen çalışıyorum. Kapanmadan önce ilk işe girdiğim günden beri aktif çalışıyordum. Şimdi halen iş bekliyorum. Çalışmayan ben değilim. Elimdeki işleri alıp başka bir gruba verip beni bekleten.

Çalışmadan para kazanmak diye bir hayal var insanlarımızda çünkü insanlarım kendilerine vakit ayıramıyor tatil bile lüks olarak görülüyor çoğu insan balayı dışında tatile gitmiyor çünkü insanlar hayatını zor kazanıyor mühendis asgari ücretle çalışıyor bilim insanı sayılan fizikçiler Türkiye 1. Olup iş bulamıyorlar devlet kapısında bu da insanları alternatiflere yönlendiriyor

Şöyle ki bizim bir ağabeyimiz vardı TOMA Şoförü adamla denk geldim muhabbet ettik adam bilgi deryası her konuda kendini geliştirmiş yeni tanışıyoruz tabi sordum abi hangi bölüm mezunusun diye fizik mühendisiyim dedi lan normal fizik bölümünü bitiremiyor insanlar bu adam o bölümün birincisi KPSS 88 almış gelmiş hayatını kazanmak için alakasız bir meslek dalını seçmek zorunda kalmış şimdi düzen insanları buraya iterken insanlar alakasız bölümlerde çalışmak zorunda kalırken doğal olarak sevmediği işlerde çalışıyorlar sevmediğin işte de çalışmak istemezsin bundan dolayıdır çoğunluğun işe lanet okuyarak gitmesi sen bir mühendissin ama fabrika sahibi ilkokul mezunu sen emrinde çalışıyorsun burada bir adaletsizlik var

Örneğin ben çalışmaya hiçbir şekilde karşı bir insan değilim. Fakat çalışma şartları benim için en önemli şeylerden birisidir tabi ki. Çünkü ülkemizde köle arayan tonla firma var. İstiyorlar ki; üniversiteden güzel bir şekilde mezun olmuş ve kendini geliştirmiş insan asgari ücrete onay versin, günde en az 10 saat falan çalışsın o da yetmiyormuş gibi ek mesai ücreti falan da almasın. Böyle alçak patronlar kim bilir ne kadar fazladır. Kendileri keyif çatarken çalışanları insanlık dışı şartlarda çalışsın isterler. Ben hiçbir şekilde böyle firmalarda çalışmak istemem ve çalışmıyorum da öyle bir firmada zaten.

Bir insanın hayatından memnun olabilmesi için adil şartlarda çalışma şartlarına sahip olması ve emeğinin karşılığını fazla fazla alabilmesi lazım. Başkasının emeğine çöken adamın yerinde çalışmak insanın kendisine yaptığı bir saygısızlıktır. Şimdi diyeceksiniz ki, insanlar çok mu meraklı böyle patronlara sonuçta mecbur da kalabiliyorlar diye. Orası da doğru sonuçta Türkiye gerçekleri.

Bu tamamen yapı meselesi. Benim çalıştığım dairede 13 personel var. İş çokken tamam serzenişte bulunuyorlar. Bakıyorum iş az yine ağlamalar, daireye geç gelmeler vs vs. İnsanımız istiyor ki iş az olsun, masa başı olsun, stres olmasın, sorumluluk olmasın vs. vs. ama maaş dolgun olsun. Böyle bir şey yok. Sen çalışacaksın maaşını hak edeceksin. Ama çalışmana karşılık emeğinin karşılığına alamıyorsan hakkını savunacaksın.

Bizim en büyük sorunlarımızdan biri iş beğenmeme, ikincisi de işi sevmeme. Günümüzde hemen hepimiz çocuklukta hayal ettiğimiz işi yapmıyoruz. Ya hayalimiz olmayan eğitimini aldığımız mesleği ya da hem hayalimiz olmayan hem de eğitimimiz olmayan bir mesleği yapıyoruz. Sebebi ne olursa olsun Zeki hocamın da bahsettiği gibi işi sevmiyoruz sevmek içinde gayret göstermiyoruz. Bu defa işi adam gibi yapmamakla birlikte günümüzü eziyete çevirmeyi iyi beceriyoruz. En kolayından adam boşta hiçbir vasfı yok, diyorsun ki gel fındık topla ya da ot biç işi beğenmiyor yada parayı beğenmiyor. Verdiğin para da piyasa şartları.

Velhasılı sizi bilmem ama çalışmak bana iyi geliyor. İşte çalışırken kafamı işimle meşgul ediyorum. Üniversiteyi bitirip 2-3 ay sonra çalışmaya başladım, yeri geldi hafta sonları da full çalıştım ama ben çalışmayı seviyorum. Zahmetsiz rahmet olmaz derler atalarımız. Ha tekrar söylüyorum çalışıp da emeğinin karşılığını alamamak bu ayrı bir olgu ama çalışmayıp da eleştirmek ve ahkam kesmek bu da kabul edilebilecek bir şey değil. Eleştirmek kolay da, düzeltmeye çalışmak herkesin zoruna gidiyor.

Aslında sadece bizim insanlarımız ile alakası olan bir durum değil bu, tüm dünyada örnekleri çokça görülecektir. İster sevdiğiniz işi yapın, ister sevmediğiniz olsun. Bence çalışma saatlerinin çok uzun olması burada en büyük rolü oynuyor. Günlük 8 saat bile fazla diyebilirim rahatlıkla. Çünkü kimse 8 saat boyunca aralıksız verimli bir şekilde çalışamaz. Belli bir süre sonrasında insan odağını kaybeder ve sıkılmaya başlar ki gayet doğal bir durum. Sonuçta çalışmak hayatımızın her şeyi değildir bizim için. Kendimize ne kadar çok vakit ayırabilirsek hayattan o kadar zevk alırız ve işimizde de o kadar verimli çalışırız.

Bildiğim kadarıyla araştırmalara göre maksimum 6 saatlik bir çalışma süresi insanlar için ideal. Hatta iş günlerinin de 1-2 gün azalması bile konuşuluyor. Bunu halihazırda uygulayan ya da uygulama amacında olan birtakım ülkeleri de duymuştum. İnsanların çalışmayı kölelik olarak görmesi de önlenebilir bu sayede.

Hak ettiğin paranın karşılığını alabilen varmı? Cidden alabilen varmı?
3000 Tl ile başlayan maaş serüveninden mutlu olan olmayınca çalışmayıda seven yok.

Mahsül ortaya çıkartıyorsun geçen yılla arasında sadece 1 tl fark var sadece  1 tl enflasyon kaç? gelde çalış.

Verdiğimiz emeklerin karşılığını alamayınca insan doğal olarak çalışmayı sevmiyor, insan verdiği emeklerinin karşılığını alsa bence sever çalışmayı.
Çalışmak aslında benim için bir nevi zaman geçirmek sosyalleşmek gibi geliyor.

1980'li yıllardan sonra olanlar olmuş bence. O zamanlardan sonra insanlarda "bana dokunmayan yılan bin yaşasın", "aman ben mi kurtaracam bu memleketi" veya "iş yapana yaptırılır" gibi mantıklar insanlara yerleşmiş. Bir de partizanlık, yandaşlık, memleketçilik falan araya girince ortalık karıştı. Çalışmayan millet sıkıntı çekmeye mecbur. Ve buna uyanana kadar işler her geçen gün zorlaşıyor.

Basit örnek vereyim. Herkes çocuğunun avukat, doktor, memur, müdür olmasını istiyor. Bunu da torpille hızlıca istiyorlar. Kurumlarda 22-23 yaşında genel müdürler, şefler var artık. Ne kadar işi biliyor olabilir ki? Neyi kanıtlamış olabilir ki? Daha da vahimi(!) ne verebilir ki?