Topic: Hiç ölüm korkusu yaşadınız mı? (Read 480 times)

Bazen aklıma geliyor ölüm korkusu özellikle yatağa yattığım zaman geliyor düşününce her şey hoş geliyor çabalarım emeklerim yaptıklarım ama sabah olup dünya telaşına kaptırınca unutuyorum her gece olmasa bazı geceler öyle geliyor aklıma ölüm korkusu

Ne demıs unlu dusunur Polat alemdar olum olum dedıgın nedır gulum ben senın ıcın yasamayı goze almısım cok kafaya takmayın herkes dogar yasar olur

Aslında ölüm korkusunu ilk ne zaman yaşadınız demek daha doğru olur bence çünkü bunu aklına getirmeyen yoktur mutlaka herkes ölümü düşünür ve korkuya kapılır hatta güzel bir kıssa vardı
hz. Ali’nin bir köle tuttuğu ve kölenin tek işinin hz Ali çok neşeliyken ve çok hüzünlüyken ona bakıp ölüm var ya Ali demesi olduğu söylenir ve bu böyle yıllar boyu devam eder günün birinde hz Ali köleyi çağırır ve seni azad ediyorum der köle pek üzülür bir hata mı yaptım ya Ali der, hz Ali ise sakalındaki beyazı göstererek artık bana ölümü sürekli hatırlatacak bir şey var der.

Hiç ölmeyecek gibi dünyaya, her an ölecekmiş gibi ahirete çalışmak gerek.

Ölüm her dakika aklıma gelmese de aklıma geldiği zamanlarda her normal insan gibi ben de ölümden korkuyordum ama artık eskisi kadar korkmuyorum, çok ilginç ama netflixte ölümden sonra yaşam var mı diye bir belgesel yayınlandı, doğrudur yalandır bilmiyorum, siz izleseneniz belki çok saçma gelecek sizi hiç etkilemeyecek ama ben o belgeseli izledikten sonra ölüm hakkındaki fikirlerim çok değişti ve ilginç bir şekilde ölüm korkum çok çok azaldı.

Psikolojik olarak bu hayatın gerçekten traştan ibaret olduğunu gerçek hayatın bizim burda ölüm dediğimiz olaydan sonra başladığına net bir şekilde inanmaya başladım. Buna dini yönden de bakabilirsiniz ama söylemek istediğim cennet cehennem ahiret inancı değil, sonuçta kendisine dindar diyen ve ahiret hayatına inanan insanlar da ölümden korkuyor.

İstanbul-Trabzon seferini yapan ve benim de içerisinde bulunduğum uçak hava şartları neticesinde havada zor anlar yaşamıştı.O sırada uçak içerisinde yaşadığım ölüm korkusunu hayatımın hiçbir anında yaşamadım.O olaydan sonra uzun bir süre uçağa binemedim.

Bir kere yaşadım hala hatırladıkça tüylerim diken diken olur. Aslında direk hayatta yaşamadım rüyamda yaşadım. Bir odadayım ama kapkaranlık ama pencereler var komple cam kulpu yok ardında manzara var gibi zar zor seçiliyor derken pencerelerde birden görüntüler oynamaya başlıyor hayatıma dair lan diyorum kim çekmiş beni böyle falan derken ailemi görüyorum pencerenin birinden yukardan bakıyorlar ve ben çukurdaymışım gibi ailem çok gençti falan diyor ve ağlıyor. Ben öldüm mü öldüm mü diye korkmaya başlıyorum ben ölmedim diye çığlıklar atıyorum hiçbiri duymuyor ama baya bi bağırıyorum. Sonra yere çöküyorum elimle gözyaşlarımı siliyorum bakıyorum pencereler yok olmuş oda yavaş yavaş kapkaranlık olmaya başlıyor ve omuzlarımda bir ağırlık beni iyice yere çöktürüyor ve beklemeye başlıyorum derken ezan okunuyor iyice tamam dediğim anda daha ölmedim diye ani zıplama yapıyorum ve hop küt diye yere düşüyorum ve korkumdan ezan bitene kadar kıpırdayamadım bildiğim tüm duaları okudum ve ölmediğimi görünce kalktım güneş doğana kadar paso sigara kahve yaptım ama çok pis tırsmıştım.

Ölüm döşeğinde birisinin yanına gittiğimde bu durumu tam bilmesem de bana garip bir ağırlık çöküyor. Bu durumu tam olarak anlatamıyorum. Bu durumu hissediyorum. Çok ağır. Bir kaç kere bu durumu yaşlı olan ama gerçekten gün görmüş birileriyle paylaştım. Olanı anlattım. Bana dedikleri sen hissediyorsun orana uzak dur oldu. Elimden geldiğince uzak durmaya çalışıyorum.

Küçükken ölümden çok korkardım bu korkumu uzun zaman üzerimden atamadım ama insan belirli bir süre yaşadıktan sonra yaşamın da çok anlamlı olmadığını fark ediyor ve ölüme karşı olan korkusu git gide azalıyor.

Öğrencilik hayatımda 3 öğrenci arkadaşımla eve çıkmama rağmen özellikle ara tatil ve bayram tatillerinde onlar memleketine dönerken ben şehirde kalmayı tercih ederdim.Evde tek başıma yaşadığım vakit ya başıma bir şey gelirse birisi fark edene kadar çoktan tahtalı köye gitmiş olurum diye çok korkardım. 

bi keresinde cam duşakabinin tekerleği yerinden oynamıştı. farkında değildim. açtığım anda o camın patlama anını kare kare yaşadım. hayatımdaki en büyük ölüm korkusu oydu. ufak bi kaç çizikle atlatmıştım.

Panik ataktan kaynaklanan ölüm korkusunu kast etmediğini  gerçekten ölümle burun buruna kalmayı kast ettiğini düşünerek evet yaşadım hem de bir dal parçası ölümle arama girdi yoksa artık yoktum bazen kayalarda çıkan bir dal hayatını kurtarmak için senelerce sene  öylece bekliyor.

ölüm korkusunu hiç düşünmedim ama canlı canlı yaşadım ölmek korkutmuyorda ölümün nasıl olacağı son zamanların nasıl geçeceği önemli.
Evin içinde göz göre göre ölümün yaklaştığını kabullenmek içinde bıraktığı acı, hastanede doktlarların ellerinden geleni yaptıklarını açıkalamaları, çaresizlik defalarce ölüyor her geçen gün daha da yaşlanıyorsunuz. Ölümün bir sonuç olduğunu düşünen biriyim doğmak gibi....

Yaradan sıralı ölüm nasip etsin.

Hocam yaşadıklarının çoğu strese bağlı panik atak ve takıntı hastalığıdır burada en ufak şeyi büyütürsünüz. Sık sık kalbim  atıyor mu? diye kontrol ediyorsunuzdur. Stres panik atak ve ilerisi depresyon...

Bazen insan kendini güçsüz hisseder cesaretsiz hisseder bu gibi durumlarda olabildiğince bu durumlardan uzak olmakta fayda var. Psikiyatri yada psikologla görüşmek faydalı olacaktır bazen psikiyatri doktorunun verdiği ilaç sizi dahada kötü yapabilir çok ilaç var ama size iyi geleni bulana kadar çok zaman geçiyor. İlacı kullanmadan mutlaka prospektüsünü okuyun bazen bakıyorsunuz etkilerinden çok yan etkileri gözünüzü korkutuyor

Kendinizi bir şekilde avutmanız gerekiyor bazen ben panik atak konusunda bunu deniyorum nasıl olsa zaten bir gün öleceğim diyorum bir nebze olsun rahatlatıyor. hastalık olarak gerçekten çok zor durum Allah düşmanıma dahi vermesin ne yediğinizden içtiğinizden ne yaşadığınızdan anlıyorsunuz hiç bir şeyden keyif almıyorsunuz bir ağaç gibi rüzgar nereden eserse o yöne hareket ediyorsunuz bitkisel hayat gibi bir şey...

Bende bir kaç kez boğulma tehlikesi atlattım ilkinde yüzme bilmiyordum birisi kurtardı 2. sinde biliyordum ama panik ataktan biraz zorlandım... O yüzden milyarlarınızda olsa sağlık olmayınca hiç bir yararı yok fakir ama mutlu birine imrenir durursunuz

Siz siz olun doğruluktan dürüstlükten ayrılmayın her zaman doğru bildiğinizi yapın başkalarına yardım edin bu gün olmasada mutlaka bir gün karşınıza çıkar... Birde kendinizi mutsuz ve kötü hissederseniz komedi tarzı yapımlar izleyin çok çok iyi geliyor... Yüzünüzden gülümsemeniz eksik olmasın sağlıkla kalın...

ecelden önce ölümün olmadığını bilen birisine ölüm korkusu sorulmaz diye düşünüyorum (kurtlar vadisi dizi müziklerinden birisi ile okunması tavsiye edilir :d).

Ölüm,

Hakkında ne kadar çok şey yazsanız da kaçınılmayacak bir son, bir veda, insanı derinden etkileyen bir durum düşününce tahtaları yerinden oynatır gibi oluyorsunuz, aslında inanışlarımız gereği tedbir alması da bir o kadar kolay günde 10 dakika 5 kere namaz kılmak, hatta bazı namazlar birkaç dakikada da bitiyor rekatları az olanlardan bahsediyorum, tabi sadece namaz insanı cennete götürmez, iyi insan olmak her şeyin başı, çok fazla düşününce şöyle diyorum yıl 2021 ve dünya milyonlarca yıldır var sen bundan öncesini hatırlamıyorsun, demek ki ölümden sonra da hayat var, sakin ol ve gerekliliklerini yap, zaten yapmazsanız boşuna yaşıyor hissine kapılıyorsunuz,

40 yaş sendromu diye birşey var herkes yaşıyor mu bilmiyorum ama bazen bana da oluyor. Hele zaten son 1.5 yıldır covid nedeniyle yaşamayan yoktur.

Artık ölümle geziyorum. sonbahar çiçekleri gibi solgunum. Ölümle yaşamak herkesin yapacağı bir şey değil bundan 50 sene sonra olmayacaksın ve dünyaya bile sahip olsan sonun iskelet olacak.Ya hiç dogmamis gibi olacaksın  ya da yaptıklarından hesaba cekileceksin. Bana kalırsa bir iskelet bir gübre olacaksın. Dünyaya bir kere geldin ve bu tarihlerde geldin. Şimdi basladigin noktaya yani yokluga doğru gidiyorsun.

Çok degil 50 sene, öyle hızlı geçer ki ne olduğunu anlayamazsın. Mesela  son altcoin sezonunun üzerinden bile 3 yıl geçmiş rüzgar gibi geçiyor zaman. Dün gibi hatırlıyorum oysa. Sanki dün gibi yaşamıştık.

Bir rüzgar gibi geciyor hayat...
Ve ölüm yaklasıyor her an her saniye.

Ve bunları düşünerek yaşamak her insanın yapacağı bir şey degil. Çoğu insan doğası gereği ölünceye kadar ölümü düşünmemeye çalışır.

Kanser geni herkeste var. Kanser büyümeye yardım eden bir gen ama bozuldugu ve gereksiz büyümeye başladığı an hastalıga dönüşüyor. Stres üzüntü en büyük kanserin destekcisi. Moral en büyük düşmanı.
Genetik olarak sizde tehdit altındasınız kendinize iyi bakın.

evet daha iyi ama kontrolleri devam ediyor. Risk tam olarak geçmiş değil. Aslında hastane de edindiğim tecrübelere göre bu hastalık hepimizde bir yerlerde var. Ve senin zayıf anını kolluyor. Hem beslenme hem psikolojik. Kardeşim de uzun süre üzüntüye maruz kaldığı sırada öğrendi kanser olduğunu. Her zaman da hayat güllük gülistanlık değil ki. Ama yine de hem beslenme hemde psilolojik olarak hayatta kalmayı güçlü kalmayı öğrenmemiz gerek. Öğreniyoruz, öğrenmeye de devam ediyoruz

Allah korusun hiç yaşamadım. yaşayanlara Allah sabır versin. özellikle hastalık vesaire olduğunda zor. her şeyin başı sağlık, şimdi evde otururken bir başın ağrısa bak bitti gitti. o gün keyifsiz gecer başın zonklar.  bir dizin ağrısa bir belin ağrısa aynı şekilde ağrıyla oturursun.