Topic: Hiç ölüm korkusu yaşadınız mı? - page 2. (Read 484 times)

hocam çok geçmiş olsun
eskiler genelde "Allah ele ayağa düşürmesin" der, ölümün de yaşamın da hayırlısını versin ama can tatlıdır hocam
hasta haklarına gelince zaten uygulamada öyle birşey olmadığı için sorun da yok, sistem ötenaziye gerek kalmadan gönderiyor zaten

https://720p-izle.com/detay/you-dont-know-jack.html
Al pacino'nun şu filmi gayet güzeldir ama adamın içini karartır, Heidi'yi bile intihara sürükler

Aynen ben de katılıyorum dediklerinize. Ölümün de hayırlısı olsun derler ya hani. Kimseyi yormadan, çevremizdekilere eziyet etmeden göçüp gitmek... Yıllarca yatağa bağımlı halde yaşayanlar var, bu da hayatın bir gerçeği maalesef. Ölüm gelecekse birden gelmeli. Allah herkese şifa versin, amansız dert göstermesin.

Konuya baktım da ne kadar çok ölümün kıyısından dönen olmuş 
Ölümden daha sıkıntılısı etrafındaki insanları uğraştırarak ölmek. Ciddi bir rahatsızlık yaşadıktan sonra ailenin, arkadaşlarının, sevdiklerinin senin iyileşmen için haftalarca ya da aylarca uğraşması. Kendi işlerine gidemiyorlar, sinir harbi yaşıyorlar, moral zaten bitmiş oluyor. Başkasının yardımı olmadan kişisel ihtiyaçlarını bile yerine getiremiyorsun. Sanırım bu süreç daha korkutucu ve daha çok üzen kısım oluyor

Ara ara herkeste oluyor galiba. Özellikle erkeklerde 40 yaş sendromu diye bir durum var o yaşa gelince bu korkular açığa çıkıyor. Multlaka uzman dan destek alınmalı.

İki kez yaşadım ve halen net bir şekilde gözümde canlanıyor...

Birincisinde; yamaç paraşütü yaparken paraşütün bezi delinmişti. Denize çakılacağımızı düşünmüştüm. İrtifa kaybederek, ters rüzgara girerek, zigzag çize çize inmiştik aşağıya hocayla beraber. Karayı tutturamadık, denize yumuşak indik. Tam kıyı olduğu için sığ suydu. İnişte ayak bileği burkulması dışında yara almadan kurtulduk.

İkincisinde; 3 sene kadar önce Taksim İstiklal'de canlı bomba patladığı sırada -gözle görülebilecek derecede- çok yakın bir yerdeydim. O patlamanın sesi kulaklarımı sağır etmişti. 15 dk hiçbir şey duyamadım. Ayrıca o sesin kuvveti insanı resmen elektrik verilmiş gibi sarsıyor.

2014 yılında bayin kanaması teşhisi konuldu. Doktorların dediğine göre benimki gibi beyin kanaması grubu hastaları ortalama teşhis konulduktan 3 yıl sonra ölüyormuş.
Yani teknik olarak benim 2017 yılı sonlarına doğru ölmüş olmam gerekiyordu ama yaşıyorum.
Açıkcası ölümden korkum yok. İnme, körlük, demans, parkinson gibi şeylerden korkuyorum ben.
Bunlar başıma gelmeden ölürüm inşallah. Çünkü ülkemizde yasal düzenleme ile bu durum kısıtlanmış durumda:

Ülkemizde 1998 yılında yayınlanan Hasta Hakları Yönetmeliğinin "Ötenazi Yasağı" başlıklı 13. maddesine göre, ötenazi yasaklanmış durumda.
Söz konusu maddede şöyle deniliyor:
"Tıbbi gereklerden bahisle veya her ne suretle olursa olsun, hayat hakkından vazgeçilemez. Kendisinin veya bir başkasının talebi olsa dahi, kimsenin hayatına son verilemez."

Oysa insan hayat hakkında vazgeçebilmelidir bana göre.

6 yaşında baraj patlaması sonucu, sel gelmişti köyümüze, o zaman yaşamıştım ölüm korkusunu. halen yağmur yağdığında ağzıma o sel tadı gelir. Fakat evlendikten ve çocuğum olduktan sonra, Kendim öleceğim için değilde, eşim ve çocuğumun kimsesiz kalma korkusu var sadece içimde. İnsanlar aslında ölümden değilde, arkasında bırakacağı kişilerin yalnız kalacağından korkuyormuş bunu anladım

Ankaranın en etkileyici mekanı bana göre.
Hatta dışkapının etrafından ulus meydanına doğru giderken o tepenin heybeti beni hep etkilemiştir.
Ama gözüm yiyipte ulan şuraya bi tırmansam veya insem diyemedim.Acayip korkutucu çünkü orası

GBÖT Sendromunu uzun yıllar önce yaşamıştım (Geri Zekalılığa Bağlı Ölüm Tehlikesi )
Lise çağlarındaydık, O zaman Ankara'da oturuyorduk ve benim gibi çok akıllı(!) bir arkadaşımla  Ankara Kalesi'ne gittik/çıktık (normal yollardan), dönüş zamanı kendi kendime dedim ki "ulan ben bu kayalıklardan aşağı inerim, ne var, zor bişii değildir bence!!"
Artık tekrar yukarı tırmanmanın neredeyse imkansız hale geldiği iki noktada neredeyse düşüyordum, bir tanesinde gerçekten son milisaniyede yarım santimlik bir çıkıntıya tutundum ve kendimi kurtardım. Yusuf ve torunu diğer Yusuf'la orada tanışmıştım.

Yatağa yattım belirtilerin artmasını bekledim. Zehirlenme icin gerekli 4-5 belirti var bende sadece 1i vardı ama aldığım mantarın kaynagının belli olmaması insanı kıllandırıp şüphelendiriyor. Kendi kendimi yoklarken uyumuşum. Başım ağrısa yada kusma olsa zaten hastaneye koşucam ama, o sırada onuda inceledim mantar zehirlenmesine her acilde bakmıyor. Panzehirin oldugu acil hastaneleri var ona girmek gerekiyor. Ha bu arada bazı zehirlenmeler var ne yaparsanız yapın %90 öldürüyor.
Bu arada başından olay geçmiş tüm arkadaşlara geçmiş olsun.

Anonymous3x arkadasa sonuna kadar katılıyorum. Hayatın ne kadar boş oldugunu ama anlık hırslar yüzünden hayatı kendimize ne kadar çok zehir edip stres yaptıgımızı aslında bu konuda cok cahil oldugumuzu düsünüyorum.

Bu film gerçekten insanı etkileyen sağlam vurucu bi film. Gerçek bir olaydan alınmış hatta gerçek olayı nerdeyse birebir anlatıyor olması da filmin etkileyiciliğini arttırıyor elbette. James Franco'nun oyunculuğu nu da unutmamak lazım tabii ki.

Her an ölümle yaşarım günde 3 kez ölümü düşünürüm. Bu beni iyi bir insan yapıyor. Hırslarımı bastırıyor. Kıskançlığı azaltıyor insanlara karşı daha nazik oluyorum. Ölüm korkusu canlılar için en iyi terbiye şeklidir.

İnşallah durumu iyidir. Kızıda varmış. Kanser öyle bir illetki tam yendim diyorsunuz tekrar nüksediyor. En korktugum hastalıkların başında geliyor. Yaşama sevinci ve moral en büyük destekcisi oluyor kişinin. Allah şifa versin.

@kartepe'ye geçmiş olsun, umarım temiz çıkar tetkikler, diğer anlatılan anekdotlarda bahsi geçen herkes de inşallah tamamen iyileşmiştir diyorum ve konuya geliyorum:

Fas'ta Marakeş'teydim, gelir gelmez öğrendim ki Marakeş, Arapçanın lehçelerinden birinden gelen "Mabruk Keş" sözünden türetilmiş bir şehir ismiymiş, manası "Çabuk Geç", eskiler buranın lanetli bir yer olduğunu ve gelenlerin çok çabuk uzaklaşmaları gerektiğine dair uyarı niteliğinde bu ismi koymuşlar...

Dedim ulan nereye geldik, ve gerçekten kısa zamanda bu şehirde ölümle 2 defa burun buruna gelince apar topar terketmiştim.

1.cisi pazarda uyuşturucu çekmiş bir bıçak satıcısı gece yarısı satmak istediği ürünleri ben almayınca kendi bıçağını bana savurmaya kalktı, zaten hemen ertesi gün çöle gideceği için "gitmeden 1 yabancıyı temizliim" diye düşünmüş olabilir  , ben orta yaşın biraz üzerindeki adamı iterek bloke ettiği dükkanın dışına kendimi atarken paslı bıçağıyla son anda yaptığı hareket boynumu sıyırdı, yeni geldiğim bir ülkede olduğum için olayı uzatmak istemedim ve oradan uzaklaştım, aynı gece gittiğim Theatr 0 adlı gece kulübünde kontrol ettiğimde ise boynumun kesilmiş olduğunu fark ettim (sakallar kanı biraz tutmuştu) !! 1-2 santim daha derin ya da daha aşağıdan bir kesik olsa çok tehlikeli bir duruma dönüşebilirdi...

2. olayı da bir başka mesaja bırakıyorum insanları fazla germemek adına  

Kendim de yaşamadım ama kardeşimi kaybetme korkusu yaşadım. Bundan 5 sene evvel kardeşim yumurtalık kanseri oldu. Önce ameliyat sonra kematrapi derken malum kemoterapi etkileri görülmeye başladı. beynin de ödem oluştu .ödemden dolayı sol elini ve sol ayağını kullanmaaz oldu. Beyinin yapabileceği kalkma oturma hareketlerini de çoğu zaman yapamaz oldu. Bizi bile hatırlamadı bir süre. 45 kilo ya düştü.serumla beslendi. Durumu hep kötü ye gitti. bir ara kızını hatırladı ve kızım için kalkmam gerekiyor dedi. Sonra toparlamaya başladı. Ama kaybetmek üzeeydik. İnsanın en yakınını gözünün önünde böyle erimesini görmesi çok acı. Allah kimseye o hastalığı vermesin.

ölüm ölüm dediğin nedir ki gülüm? ben senin için yaşamayı göze almışım "SIKIYMM MII USTAA"



şu filmdeki gibi bir endişeye kapılmadım ölüm konusunda ama neticede hepimiz öleceğiz. öleceğini bile bile normal hayat yaşayan tek canlı insandır. bunu kabul edip güzel-dürüst bir hayat yaşarsak ne mutlu! endişeye mahal yok dünyadan sağ çıkan da.....


https://www.youtube.com/watch?v=2Vq1pdAHBcs

Benimde başıma gelen vardı ama benimkisi çok saçma oldu ilk uçağa binişim olacaktı istanbula dönüş ve ilk uçak tecrübem. Uçağa hazırlık yaptık ben cam kenarında oturuyorum bende hiç bir şey yoktu ama bir anda ne olduysa uçak normal pistten ayrılmaya hazırlanıyor ve kalkış yapacak direk, Kalkış yaptıktan sonra artık yukarıdayız falan benim betim benzim atmaya başlamış bir anda

Ne olduysa türbülansa girdikten sonra oluyor kalp acayip hızlı atıyor türbülansta baya sallandık yalnız uçaktan falan indiğimizde bembeyaz kesilmiştim korktum ama belli etmedim gibi eve gidince olan oldu bir spagetti yiyince gittim sadece bir çubuk ağzıma aldım ve hastanelik oldum sonra doktor panik atak teşhisi koymuştu.

Şimdi hiç bir şeyim yok ama unutmam bunu onun dışında başka anılarda var ama onlar başka türlü gerek yok asıl en ilginci buydu aslında.

benim oldu hem de biraz fazla oldu sanırım. saçma sapan işlerde çalışınca bu tür olaylar başınıza geliyor. neler olduğunu burada yazmak istemiyorum bana kalsın ama daha önce başımdan geçeni burada şaka yolla anlatmıştım. o da çeçen kardeşlerimin bana kız bulmalarıyla sona erecekti ki çok şükür kurtuldum:)) tehdit sonrası ölüm korkusu ise daha kötüsü. o bekleme, tetikte olma korkusu yok mu lan yeminle 1 saat=1yıl.

fiziksel anlamda hiç zarar görmesem de ruhsal olarak gerçekten yıpratıcı. bazen sosyal hayatta sorunlar yaşıyorum ve bunun sebebini ise çevremdekilere açıklamak zor. mesela yüksek sesin olduğu mekanlarda hala rahatsız oluyorum. kapayın mk şu müzügleri!!!

@kartepe hocam bence sizinkisi tamamen psikolojik. yazdıklarınızdan bu çok belli oluyor ki kafası rahat olan insanı bu topraklarda bulmak imkansız. doktorun vereceği ilaçları, yan etkileri olsa bile, kullanmamazlık yapmayın.

Hem de 2 kez

İlki 20 sene evvel nerden baksanız. Şeker yerken soluk boruma kaçmıştı. O saniyeler dakikalara uzadı, sırtıma vurdukları an öldüğümü düşünmüştüm. Zor yetiştiler.
İkincisi 7-8 sene evvel. Köyde traktörle çalışırken devrildi, ters döndü altında kaldım. O devrilme anı hala gözümün önünde. 2 saat uğraştı itfaiye ve kurtarma ekibi zor çıkarmışlardı. İkisinden de zararsız kurtuldum şükür...

Zor bir tecrübe gerçekten.

Öncelikle geçmiş olsun @kartepe.Umarım mr sonucundan hiçbir şey çıkmaz. Ölüm korkusuna gelince ara ara hepimizde oluyor galiba bu evham haline kapılma hissi.